November 2007

Twee verlofdagen in november en gewoon thuisblijven ?  Dat kan natuurlijk niet, dachten wij in oktober 2007.  We hadden nog een hotelovernachting te goed (met dank aan Marc en Joke) en we kozen een hotelletje in Berlijn !  Berlijn sprak wel tot de verbeelding bij ons en vier dagen leek ons wel genoeg om de stad te ontdekken.

Na die eerste beslissing moest een tweede komen : het transport !  Na uitgebreid onderzoek kwamen we tot de bevinding dat vluchten naar Berlijn duur waren, dat reizen met de trein bijna even duur was en bovendien meer dan 7 uur duurde, en dat reizen met de auto ook ongeveer zo lang zou duren maar vermoeiender zou zijn.   We kozen dus voor een Belgisch compromis : op woensdagavond zouden we na ons werk naar Dusseldorf rijden, daar overnachten en 's anderendaags heel vroeg in de ochtend een Air Berlin vlucht nemen naar Berlijn.  Het leek wel een goed plan en dat was het ook !

In die weken voor het weekend voelde ik me dikwijls doodmoe en niet zo kiplekker ; ik had niet zoveel tijd als gewoonlijk om informatie op te zoeken over Berlijn, maar het zou wel goedkomen...   Die woensdagavond vertrokken we dus op reis...   Ik had met Mappy enkele alternatieve routes uitgeprint en uiteindelijk kozen we voor de route via Maastricht.  We waren amper de grens over toen het noodlot al toesloeg : de autosnelweg die Mappy had aangeraden, bestond nog niet !  Dat wil zeggen, ten dele was ze er al wel maar ze was nog niet open voor het grote publiek.  dus hebben we de laatste 100 km over bochtige en onverlichte straatjes afgelegd...

Dat liet ons humeur niet verpesten : we waren op reis !  Later dan gepland kwamen we bij het hotel aan en genoten van een goeie nachtrust.  's Ochtends toch vrij vroeg opgestaan en opgewekt reden we naar de luchthaven van Weeze.  Ik rook al onraad toen het verdacht rustig was rond de luchthaven.  Jawel hoor...  de luchthaven van Weeze had die ochtend alleen Ryanair vluchten.  Onze vlucht vertrok vanop Dusseldorf, zo'n 70 km verderop.  Zucht.  Wat nu ?  Onze vlucht konden we onmogelijk nog halen, en onze tickets omboeken naar een volgende vlucht zou ons verschillende honderden euros kosten.

Ben zag het wel zitten om tot Berlijn te rijden, dus ik rap Google Maps downloaden op mijn blackberry (want we hadden geen idee in welke richting te rijden, behalve dat we vaagweg wisten dat Berlijn in het oosten lag) en wij gezwind op weg.  Het ging vrij vlot (1 november is ook in Duitsland een vrije dag) en tegen 1 uur stonden we al op de parking van het het hotel.

Hieronder enkele sfeerbeeldjes van het weekend

De muur...  (Eastside Gallery)

Het Pergammon museum...

De Reichstag

Brandenburger Tor

Checkpoint Charlie

Zicht vanuit de TV-toren

De Gedachtniskirche

De Reichtstag by day

Een Berlijns beertje...

De terugweg verliep ook niet zonder kleerscheuren.  Het was zondagmiddag rond 1 uur toen we vertrokken en er waren werkelijk veel werkzaamheden bezig op de snelweg.  Over de eerste driehonder kilometer hebben we zeker 5 uur gedaan.  Rond 1 uur 's nachts, beiden groggy en doodmoe, waren we terug in Brussel.  En dan kwam nog de grootste hindernis van de dag : een parkeerplaats vinden.

Het is al geen pretje parking te vinden na 8 uur 's avonds ; dikwijls sta je op een plek vanwaar het nog 10 minuten lopen is.  Maar die keer was er echt geen enkel reglementair plaatske meer vrij.  Auto's stonden geparkeerd op het trottoir, of ze sloten een hele straat af, op het zebrapad, ...    Na een kwartier of zo rondrijden zagen we een nog niet bezet zebrapad.   Het is niet van onze gewoonte maar omdat we alletwee uitgeteld waren, hebben we de auto daar maar geparkeerd, met zijn achterwielen op het zebrapad.  After all, het was toch voor ni lang eh...

Inderdaad...   Het was acht uur (we hadden langer geslapen dan gewoonlijk) komt Ben aan bij ons zebrapad...  en ziet daar alleen maar drie agenten staan.  Auto foetsie !  Tja meneer, auto op het zebrapad, dat is een gevaar voor de veiligheid !  Alle keren dat de vuilniswagen achterwaarts de straat terug uit moet rijden omdat er een auto verkeerd geparkeerd staat is er geen takelwagen te zien !  Maar nu er plots een auto met GELE nummerplaten met zijn achterwielen op het zebrapad staat, schieten ze in actie !  We hebben er sedert nog op gelet, en elke avond staat daar een auto op datzelfde zebrapad geparkeerd, en nooit meer hebben we er een zien wegslepen.  Het waren ook telkens auto's met Belgische nummerplaten...

De vriendelijke doch bijna uitsluitend Franstalige agenten probeerden behulpzaam te zijn en schreven voor ons op een blaadje wat we moesten doen : 1. naar het takelbedrijf om de factuur te gaan betalen voor het wegtakelen (en ze schreven er ook het adres + telefoonnummer bij) 2. naar het politiebureau een verklaring gaan ophalen dat we de auto mee mochten nemen en 3. Terug naar het takelbedrijf om de auto. 

Wij weg naar het opgegeven adres.  Bleek dat daar in de verste verte geen takelbedrijf te zijn.  Het telefoonnummer maar opgebeld om het correcte adres te weten.  We kwamen aan.  "Ah, u moet eerst via het politiebureau, u kunt hier niets doen."   "Huh ?"   Wij naar het politiebureau.  Daar werd naar onze papieren en autopapieren gevraagd en er werd een document opgesteld en toen konden we weer op pad om de auto op te halen.  De takelkosten vielen uiteindelijk nog mee, al is 110 euro toch nog veel geld eh.

Epiloog

Enkele weken later valt een pro justitia in de bus.  Daarin wordt ons niet een maar twee overtredingen in de schoenen geschoven.  Er is namelijk een document dat we niet bij hadden.  Huh ??  Nu moet u weten dat toen Ben verhuisde naar Belgie wijzelf bij een aantal instanties gaan navragen zijn of zijn auto met gele nummerplaten wel reglementair was hier.  Zowel de politie (twee keer) als het gemeentehuis zei dat er geen probleem was.  We hadden ook nergens gelezen of gehoord dat een speciaal document nodig was.

Navraag bij collega's van Ben die in Belgie wonen wees uit dat ook zij geen dergelijk document hadden.  Grondig zoekwerk op het internet leverde wel enkele droge wetteksten op : we hadden blijkbaar een document nodig dat afgeleverd was door het lokale BTW-kantoor.  Daarvoor moesten we 37 andere documenten verzamelen, onder andere leasingovereenkomsten, jaarrekening van de werkgever, een verklaring dat hij zijn auto mag gebruiken voor prive-doeleinden en dees meer.  Op het einde hadden we zowat 5 cm papier verzameld maar we waren er nog steeds niet in geslaagd het adres van het lokale BTW-kantoor te vinden.  Twee/drie telefoongesprekken met (meestal onvriendelijke) BTW-beambten brachten klaarheid, en nu zijn we helemaal in orde !   Tot we verhuizen...   En we wachten nog steeds op de boete...