Dinsdag 18 juli

naar Campo Grande

18 juli : ochtendwandeling - index - 19 juli : naar Sao Paolo

De rekening voor de cocktails en de koekjes valt toch nog tegen.

Na de lunch vertrokken we voor een vijf uur durende rit naar Campo Grande, alleen onderbroken door een fotostop bij zonnebadende kaaimannen en een plaspauze bij Zero Hora in Miranda.

Het hotel was een “goed” luchthavenhotel, zei Saskia.  Het inchecken ging alleen gepaard met veel bureaucratie.  Toen het eerste gezin na tien minuten nog steeds geen sleutel had
(ze moesten per persoon een lang formulier invullen met o.a. persoon te contacteren in geval van overlijden tijdens het verblijf) ging Saskia zich ermee bemoeien. 
Ze sprak de receptionist streng aan in het Spaans en riep tegen een andere dat die moest meehelpen.   De receptionisten kregen een kleur en begonnen te zweten. 
Ze probeerden de schuld op de computer te steken maar Saskia wilde er niks van horen.  Een gezin met twee jonge kinderen werd verdeeld over twee kamers op twee verschillende verdiepingen. 
Tijd voor Saskia om echt kwaad te worden en de sleutels op te vragen van de vrije kamers en die zelf te verdelen volgens info op de lijsten van het hotel. 
Gezinnen van 3 en 4 personen moesten helaas worden opgesplitst over twee kamers.  Een gezin ontdekte op hun kamer al iemand die tv aan het kijken was
en die leek niet verbaasd iemand anders te zien binnenkomen.   Een jongen die op zijn kamer zat werd lastig gevallen door een vrouw die beweerde dat zij ook dit kamernummer had. 
Wij hadden meer geluk want...   wij hadden verrassend genoeg een kamer voor 4.

Daarna moest het diner nog komen.   De jongedame die de bestelling kwam opnemen bleef altijd vrolijk en vriendelijk maar in de keuken konden ze de bestellingen niet bijhouden.  
De gerechten voor dezelfde tafel werden soms met 10 minuten verschil geserveerd.  Een tafel moest twee uur wachten op hun eten.

Na het eten stonden we recht en wilden we het restaurant uit lopen maar we werden teruggeroepen.  Wat nu weer?  Ze hadden ons kamernummer toch? 
Bleek dat we nog onze handtekening moesten plaatsen en we kregen in ruil twee documenten.   Denkend dat we in orde waren wilden we de lift naar de kamer nemen. 
Een jongetje sprak ons aan : jullie moeten nog betalen aan de receptie.   De receptionist las luidop voor wat we hadden gegeten. 
Toen we bevestigend antwoordden,  moesten we weer iets ondertekenen en nadat we betaald hadden kregen we een factuur. 
De receptionist leek heel trots dat alles zo snel afgehandeld was!

18 juli : ochtendwandeling - index - 19 juli : naar Sao Paolo