Maandag 24 juli

Pao de Azucar

 24 juli : vertrek van Ilha Grande - index - 25 juli : Corocovado

We kwamen rond 15u aan in het hotel.  Saskia zei dat dit hotel al vele jaren geboekt werd door Djoser, en weldra beseften we wat ze daarmee wil zeggen : het is een oud hotel. 
Zoals we inmiddels gewoon waren in Braziliaanse hotels was het een chaos bij aankomst.  Alle kamers behalve de onze waren klaar.   Of nee, plots was onze kamer wel klaar. 
De kamer was wel 10 verdiepingen lager dan die van de anderen, en ze keek uit op een binnenplaats but who cares? 
We zijn toch alleen maar in onze kamer om te slapen en naar Professor T. te kijken? 

We slaagden er allemaal in om om 16 uur beneden te staan.  We werden allemaal in verschillende taxi’s geduwd die ons naar de suikerberg zouden brengen. 

Die van ons kwam als eerste aan.  Het idee was om vanop de top van de berg de stad te zien bij daglicht en wat later na zonsondergang bij nacht. 
Dat plan leek in duigen te vallen want nog meer mensen hadden hetzelfde plan als wij.  Er stond een rij van ongeveer 300 meter tot aan de ticket balie, en er zat geen beweging in. 
Na vijf minuten kwamen nog mensen van onze groep aan en sloten zich bij ons aan.  En toen dook er plots hulp uit onverwachte hoek op.  Of niet? 
Een zogenaamde gids beloofde ons voor amper 8 euro per persoon extra voorbij de rij te brengen.  Saskia vond het een goed idee en het plan lukte!  
We waren wel beschaamd toen we door de rij mensen die al uren stonden te wachten en bijna aan de beurt waren werden uitgejouwd toen we voor mochten kruipen. 
Maar we wilden het hen wel vergeven, want het was niet hun schuld dat ze een slechte opvoeding hebben gekregen.

Het geheel deed een beetje denken aan Disneyland.  Als je eenmaal binnen was stonden fotografen klaar om een foto te maken van jezelf voor een achtergrond van de suikerberg. 
Daarna was het nog meer aanschuiven tot aan de kabelbaangondel.

De eerste etappe ging tot aan het tussenstation en daar werd je via souvenirwinkeltjes, snoep- en drankkramen geleid tot aan de wachtrij voor de tweede etappe. 
We wilden zo snel mogelijk naar de top en we gingen in de ook al 200m lange rij staan. 

Het wachten was eindeloos en deze keer liep er geen “gids” rond die we konden omkopen om de rij over te slaan.  De zon was al bijna onder toen we boven aankwamen.

We namen ruim de tijd om foto’s te maken en een stuk pizza te eten vooraleer we weer in de wachtrij gingen staan om de omgekeerde route te volgen. 

Terug beneden namen we de taxi.  De taxichauffeurs in Rio zijn vriendelijk en van goede wil maar zijn niet al te snugger. 
Als ze geconfronteerd werden met een adres of een buurt die ze niet goed kenden, herinnerden ze zich plots dat hun taxi al gereserveerd was door iemand anders. 
Na het raadplegen van zes taxi’s vonden we er drie bereid ons allen naar het hotel te brengen.  Saskia nam ons mee naar een restaurant dichtbij het hotel.  
Als bij toeval waren de gezinnen met jonge kinderen daar ook terechtgekomen, wat onze reisleidster een flinke korting opleverde.

Het was een kilo restaurant : je bord wordt gewogen en je betaalt naargelang het gewicht van je bord. 
Echter dit restaurant had nog iets toegevoegd om het verwarrender te maken : naast de weegschaal stond een vriendelijke jongeman die in perfect Braziliaans uitlegde dat je nu twee opties hebt :
je betaalt wat er in je bord ligt, of je betaalt een vast (hoger) bedrag en dan mag je onbeperkt terugkeren voor een refill.  
Dat laatste begrepen we pas achteraf want onze kennis van het Braziliaans was nog steeds onbestaande. 
Het eten was…   eetbaar dus niemand dacht erover om een refill te gaan halen behalve onze dochter die nu eenmaal een bodemloze put is. 

 24 juli : vertrek van Ilha Grande - index - 25 juli : Corocovado