|
|
|
|
|
|
Op school ging het van kwaad naar erger. Ik leerde wel meisjes kennen van andere klassen, zoals Conny (op de foto vooraan links) maar in mijn klas had ik geen vriendinnen.
Ze vonden mij een rare omdat ik niets wist over muziek, dus ik concludeerde dat ik mij daarin moest verdiepen. Als ik iets moest leren over muziek kon ik maar beter over de allerbesten leren. Ik begon alles te leren over the Beatles, ik kopieerde al hun muziek en analyseerde die. Ik ging biografieen lenen in de bibliotheek en typte die helemaal over. Ik verzamelde alles wat ik kon te pakken krijgen en had mappen vol met krantenknipsels.
Altijd was er wel iets wat ik zei dat de anderen aangrepen om mij uit te sluiten. Ik besliste dat het maar het beste was om niets meer te zeggen op school en hield dat wel een paar jaar vol. Ik stond letterlijk altijd alleen op de speelplaats, net zoals toen ik kleuter was.
Mijn ouders dachten dat het het beste was als ik eens meeging met de veertienjarigen-reis van de CM. Ik vond het bijzonder spannend want er was maar een iemand die ik kende en dat was Conny. Ik wist dat de groepjes gevormd gingen worden op de trein dus ik wilde haar per se zo snel mogelijk vinden, en dat is gelukt, zoals blijkt uit de foto. Ik moest heel erg mijn best doen om een beetje spontaan over te komen, alle namen te onthouden, mee te doen aan de spelletjes en activiteiten. Het ging makkelijker bij een op een gesprekken, in groep was het moeilijker. Mijn moeder moet zich ook zorgen gemaakt hebben over mij want ze schreef mij brieven over dat ik niet beschaamd moest zijn want dat ik een mooi meisje was en mooie kleren had, maar dat was niet waar ik beschaamd over was.
Na de Melchtal-reis zong ik nog wekenlang alle liedjes die ik daar geleerd had, zelfs al kon (kan) ik nog steeds geen toon houden. Ik probeerde ook in contact te blijven met de meisjes die ik had leren kennen en schreef brieven met Iris en Katrien maar ook dat verdween na een tijdje.
Met het gezin gingen we daarna nog eens naar Zwitserland en we konden dankzij een OV-kaart van onze buurman Paul die fotograaf was voor het Zwitsers verkeersagentschap enkele spectaculaire uitstapjes maken die anders een fortuin hadden gekost.