Net aangekomen in Tashkent...

Tashkent is de grootste stad van Centraal-Azië (2.1 miljoen inwoners). Het is een industriestad waar machinefabrieken, chemie-industrie en een vliegtuigfabriek de lucht in de zomer verzieken. Naast de zware industrie is er ook textielindustrie, tabakverwerkende industrie en zijn er meubelfabrieken.

De stad is waarschijnlijk gesticht in de eerste eeuw voor Christus en werd toen Ming Oeroek (duizend abrikozenbomen) genoemd. De naam Tashkent is een Turkse naam die in de 11de eeuw gegeven werd aan de stad (tash = steen en kent = fort). De stad heeft nooit bekendheid noch allure gehad van Samarkand of Bouchara. Alleen in de 15de en 16de eeuw bloeide de stad even op maar met het verschijnen van de drie khanaten verdween ze weer in de obscuriteit. In 1865 werd Tashkent als eerste grote stad van Centraal Azië geannexeerd door Rusland. De Russen bouwden rond de oude stad een nieuw gedeelte. In 1966 werd de stad getroffen door een enorme aardbeving waarbij 300.000 mensen dakloos werden. De stad werd herbouwd door Russische “vrijwilligers” en 20% van de nieuwe huizen werden toegewezen aan deze vrijwilligers. Dat zette kwaad bloed bij de autochtone bevolking.

Tashkent is een stad waar het sovjetverleden nog duidelijk zichtbaar is; groots opgezette pleinen en brede straten met veel enorme overheidsgebouwen, allemaal gebouwd na een verwoestende aardbeving in de jaren ‘60. Een klein deel van de oude stad (gekenmerkt door een wirwar van straatjes) is gespaard gebleven voor de aardbeving. Dit deel ligt iets ten noorden van het metrostation Tsjorsoe.

De gids komt ons rond 2 uur ophalen en nodigt ons uit om het nationale gerecht te gaan eten : plof !!  Eerst nemen we een kijkje in de keuken.

Julia ziet het niet zo zitten al moet ze toegeven dat de rijst wel lekker is.

Eerst bezoeken we het mausoleum van Abu Bakr Mohammed Kaffal Shashi, een tiende-eeuwse filosoof en dichter. 

Het was niet mogelijk te achterhalen of het gebruikte hout in het interieur nu eik of kastanje was... Onze koppige gids geeft niet graag toe dat hij het soms verkeerd heeft.

Dit is de Hazrat Imam mosque met ervoor de Muyi Mubarak bibliotheek.

Eerst gaan we naar de ertegenover gelegen zestiende eeuwse Barak Khan Madrassah. 

Momenteel wordt die bevolkt door souvenirwinkeltjes.

We kijken vol bewondering naar de koffieschilderijtjes, de fluitjes, de natuurlijke en synthetische zijden sjaals, hoedjes, geheime doosjes, boekensteunen en nog onvoorstelbaar veel meer.

Daarna gaan we een van de oudste korans ter wereld bekijken, die van Kalief Uthman uit de zevende eeuw.  We mogen geen foto's maken dus we houden ons daar aan. 

De mannen haasten zich naar de moskee voor het namiddaggebed dus we gaan die niet langer storen en gaan naar de markt.

We zien hoe ze suikerkristallen maken, brood bakken, sumalak maken...