Sitora-i-Mokhi-Khosa, het oude zomerpaleis van de emir

Een zomerresidentie van de laatste emirs van Bukhara. Dit rond de eeuwwisseling (1911) gebouwde "paleis van de sterren als manen" of het paleis van schoonheid en liefde.

Sommigen noemen de bouwstijl eclectisch, anderen kitscherig. Hoedanook is het gebouwd in een merkwaardige mix van stijlen.

Het originele idee voor dit paleis kwam van de vader van de laatste emir: Abdallahad. Het verhaal gaat dat hij naar de koelste plaats in de omgeving van Boechara zocht. Omdat hij niet over een thermometer beschikte liet hij op diverse plaatsen rauw schapenvlees neerleggen. Daar waar het vlees het langste goed bleef moest het paleis komen. Hij begon met de bouw van een herenhuis in de traditionele stijl van Buchara. Zijn zoon Alim voegde daar aan het begin van de 20ste eeuw diverse elementen aan toe. Een poort met een kleurrijke gevel geeft toegang tot een binnenplaats. Een tweede poort leidt naar de tuin. Direct rechts in de tuin ligt het paleis. De buitenkant is een mengeling van traditioneel Aziatische en Russische elementen. Alim had een Russische architect in de hand genomen maar hij gebruikte ook lokale vakmensen. Aan de inrichting van het paleis is weinig veranderd. Er zijn een aantal kostbaarheden van de laatste Khan te zien. De zaal rechts van de ingang wordt de witte zaal genoemd. De lokale kunstenaar Usto Sjirin Muradov heeft zich hier uitgeleefd op de sucdecoraties. Heel verfijnde en minuscule arabesken zijn aangebracht op spiegels. Niet voor niets dat hij de man met de gouden handen werd genoemd. In een van de zalen staat een magische spiegel. Wie hier in kijkt ziet zichzelf een dag jonger. Het paleis heeft ook een redelijke collectie aardewerk en porselein. Het ligt in een lommerrijke tuin. In de tuin staat een paviljoen, het oorspronkelijke gastenverblijf met een kostuummuseum vol zijden gewaden uit de tijd van de emir. Aan een grote vijver ligt de harem, in Russische stijl met een vleugje oriëntaals en een bovenmaatse houten pergola.

De laatste emir Saïd Alim Khan bracht hier de meeste tijd door, tezamen met zijn vierhonderd vrouwen.

Het gebouw naast het bassin is de vroegere harem. De emir kon elk meisje vanaf 13 jaar dat hem beviel meenemen naar zijn harem. Hier moest ze dan blijven tot hij op haar uitgekeken was, soms pas jaren later.

Vanaf de wachttoren bekeek de emir de naakt rondzwemmende dames van zijn harem. Met het gooien van een appel werd één van de vrouwen uitgekozen die hem moest bevredigen. Lukte dat niet, dan stierf ze de "zoete dood", door gedwongen een met suiker gemengd gif te nemen.  Of hij gooide juwelen in de vijver en wie ze dan opdook mocht de nacht met hem doorbrengen.

Na de vlucht van de emir in 1920 namen de Russen het paleis in en vele soldaten namen één van de vrouwen van de harem tot echtgenote. De laatste emir stierf in 1952 in Afghanistan.

Het paleis zelf is nu een museum.De kamers hebben elk hun eigen karakter, maar zijn allemaal zeer opvallend van interieur. De architecten hebben veelvuldig gebruik gemaakt van spiegels en glas in lood. De permanente expositie van Suzani’s (zijden wandkleden) in de harem is zeker de moeite waard. Er is een overzicht te zien van diverse stijlen en motieven uit heel Oezbekistan.