5 juni

We wilden ook nog Norbulingka zien en dus liepen we de tempel weer uit en spraken we een riksja-chauffeur aan.  Die snapte niet 100% wat we wilden maar we spraken alvast een prijs af : 10 yuen (een spotprijs).  Hij bracht ons naar de Potala en riep daar de hulp in van een politie-agent die tolk moest spelen.  Vol goeie moed reed de arme man verder.  het was zeker nog 20 minuten rijden en op den duur waren we zo ver van het centrum verwijderd dat er geen riskja's meer te zien waren.  De man hield zich echter netjes aan de afgesproken prijs. 

In de riksja...

Het Norbulingka kostte 60 yuen en de reisgids had gelijk : de zoo is triestig (we mochten niet binnen zonder extra te betalen, wat we niet gedaan hebben), de tuin is slecht (niet) onderhouden en de meeste gebouwen zijn geheel of gedeeltelijk dicht voor publiek.  Maar wat er wel toegankelijk is is wel de moeite waard.  Er is alweer een tempel met een overdosis boeddha, de woonvertrekken van de veertiende dalai lama (vanwaar hij gevlucht is naar India), net als het potala in fleurig oranje met blauw en geel geschilderd.  Er is een prachtige tuin met vijver...

De tempel van het Norbulingka...  no photography allowed inside...

Wat impressies van het park en zijn bezoekers...

Tuin met paviljoentje

Het winterpaleis van de Dalai Lama

Het was verschrikkelijk warm en we gingen aan een terrasje zitten.  Fris drankje en eventjes zitten deden echt goed.  Helaas Ben+fototoestel overgoten met pepsi.  De WC's waren ook weer walgelijk ; de meeste deuren konden niet dicht en je kon je handen niet wassen.  Yuk.  We slenterden intussen alweer uitgeput door de hoogte en de hitte van de zon naar de uitgang van het Norbulingka.

Onderweg kregen we nog een prive-voorstelling van twee muzikanten.

De taxi-chauffeur zette ons af aan het verkeerde hotel (maar wel met dezelfde naam).  Toen we dat probeerden uit te leggen maakte hij ons duidelijk dat hij doof was.  Gzzze.  Dan toch maar uitgestapt en te voet verder gelopen.  Doodmoe door dit laatste niet ingecalculeerde stukje wandelen kwamen we rond 5 uur aan in het hotel en kropen onder de wol. 

Een uur of drie later werden we beiden wakker en we voelden ons alletwee rotslecht.  Ik had warm en koud tegelijk en zoveel hoofdpijn dat ik bijna moest overgeven.  Het raam stond open maar dat was niet genoeg : we hadden meer frisse lucht nodig.  De hoogteziekte had toegeslagen - we hadden teveel hooi op onze vork genomen. 

We gingen in de lobby van het hotel zitten, dicht bij de deur, en we kwamen langzaam weer tot onze positieven.  Na een hele tijd bedachten we dat we eigenlijk wel iets wilden eten...  iets van fruit bijvoorbeeld.  Het was intussen al na 8 uur en we gingen informeren aan de receptie waar we fruit zouden kunnen vinden.  Hmmm.  Dat was een probleem want de meeste winkels waren al dicht en de dichtstbijzijnde was veel te ver.  Maar de receptioniste wist wel raad : een jonge gast die belast was met het openhouden van de deur voor de touristen werd weggeroepen en hij werd er met zijn fiets op uitgestuurd om appeltjes te gaan kopen voor ons.  Na een minuut of twintig was hij terug.  We wilden hem een fooi geven maar dat wilde hij absoluut niet.  Tibetanen hebben geen fooi-traditie en ze zien het zelfs als een belediging als je blijft aandringen.  En of de appeltjes gesmaakt hebben !!