I.       The road to Thiruvananthapuram

De luchthaven Charles de Gaulle in Parijs moet een van de minst efficiënte ter wereld zijn. Je komt aan per TGV helemaal op de onderste verdieping en moet dan je valies (in mijn geval 29.4 kilo) enkele trappen omhoog sleuren. Zoals iemand het uitdrukte: de lift gaat soms wel en soms niet, dus als je een trein of een vliegtuig moet halen neem je best de lift niet. Helemaal boven is een platform en daar neem je de bus naar je terminal. De tafereeltjes die zich daar afspelen doen denken aan de metro in Tokio of de bussen in China. Nee, in India is het zo erg niet.

Ik had terminal 1 nodig, de terminal die gebruikt wordt door bijna alle maatschappijen behalve Air France. Het is ontegensprekelijk de oudste terminal, ovaal en vrij uitgestrekt. Ik moest eerst eens langsgaan bij de desk van Kuwait Airways omdat een van mijn vluchten gewijzigd was en mijn ticket moest aldus gestickerd worden. Nadat dat gebeurd was mocht ik inchecken. De incheckbalie bevond zich vlakbij maar de rij werd gedeeld met Saudi Airways en wegens veiligheidsmaatregelen moest ik aan de andere kant gaan aanschuiven. Betekent nog eens vijfhonderd meter tot aan het einde van de hall en dan nog eens vijfhonderd meter terug. Intussen doodmoe want ook weinig geslapen mocht ik dan eindelijk inchecken. Met mijn bagage nog net binnen de limiet van 30 kilo. Van de incheckbalie word je doorgestuurd naar een van de satellieten zoals ze dat ginder noemen. Je neemt een roltrap die je door een soort dikke buis naar de verschillende gates brengt. Het enige probleem is dat je voor dat je aan de gate aankomt nog paspoortcontrole hebt. Als het nogal druk is dan is er voorbij de rolband niet genoeg plaats om voor iedereen te staan en moeten de mensen op de rolband achteruit beginnen te stappen.

Mijn satelliet werd gedeeld met een vlucht naar Philadelphia en dus was de controle vrij streng, alle handbagage werd doorzocht en schoenen en jas moesten onverbiddelijk door X-rays. Ik was nog niet helemaal gezeten of de stewardess kwam al vragen of ik soms van plaats wilde verwisselen met iemand die langs achter zat en wiens maag daar niet al te goed tegen kan. Ik lijk vrij kwetsbaar in die dingen, vorige keer, op weg naar Abu Dhabi, was ik ook uitverkoren.

De vlucht vertrok met een uur vertraging. Het was aanschuiven op de landingsbaan (opstijgbaan ?) om te kunnen opstijgen. Ik werd al een beetje ongerust toen het vliegtuig na een tussenstop in Rome alweer met een halfuur vertraging vertrok. Ik had namelijk maar twee uur in Kuwait om mijn volgende vlucht te halen. Maar de piloot had ne zware voet en we zijn uiteindelijk met een redelijke maar niet overdreven vertraging aangekomen. Kuwait Airport is niet al te groot, met veel souvenirshops en een bank waar ik roepies heb ingewisseld. Nogal veel vreemdelingen (betekent : Europeanen en Amerikanen), vooral in vergelijking met mijn vorige trip toen ik bijna steeds de enige was.

Een woordje uitleg over mijn bestemming ?  Trivandrum heet officieel Thiruvananthapuram maar omdat de Britten dat niet konden uitspreken maakten ze er Trivandrum van.  Het is de hoofdstad van de staat Kerala en ligt maar 85 km ten noorden van Cape Comorin, het zuidelijkste punt van India.  800 000 inwoners en vrij uitgestrekt.
 

II.    The arrival

Het was een tamelijk korte en slapeloze nacht voor mij dus je kunt je inbeelden hoe ik er uitzag toen ik aankwam.  De broeders stonden mij al op te wachten buiten.  (de broers, dat zijn Dinesh, zijn oudere broer Dilip en zijn jongere broer Deepak) Ze hadden zoals gewoonlijk een vriend die op de luchthaven werkt naar binnen gestuurd om mij door de douane te loodsen, anders durven ze nogal eens checken voor alcohol en sigaretten en met name van dat eerste had ik een overdosis mee. Van de luchthaven meteen naar een Ganesh tempel. Ganesh is de verwijderaar van obstakels in het hindoeïsme en als mensen aan iets belangrijks beginnen zoals een reis of het bouwen van een huis, dan kopen ze enkele kokosnoten en gaan die kapot gooien in een granieten bak vooraan de tempel. Als de kokosnoot niet kapot is betekent dat ongeluk, wat sommige gelovigen nogal eens aanzet tot vrij gewelddadige werpbewegingen. 

Niet-Hindoe vrouwen zijn in Kerala niet toegelaten in tempels zolang ze vruchtbaar zijn, en dat is om te vermijden dat ze de tempel betreden tijdens hun maandstonden. Voor mij is het dus steeds: van buitenaf naar binnen turen.  Na de tempel naar huis. De mamma stond ons al op te wachten en na een verfrissende douche (letterlijk want geen warm water) schoven we allemaal aan voor ontbijt. Allemaal, dat is mamma en haar schoonzus die we allemaal mammie moesten noemen, en dan Dilip (die de volgende dag zou trouwen), Dinesh, Deepak en Devi (die in maart getrouwd zijn en inwonen bij de mamma). Ontbijt bestaat uit gestoomde broodjes gemaakt van rijstslierten - witte en bruine. Dit wordt gegeten met sausjes, over het algemeen op basis van kokos (gelukkig niet smakend naar bounty-kokos) met mosterdzaadjes, rode bieten of aardappelen. Alles wordt thuis bereid door Vincent en Wilson, die gelukkig minder spicey koken dan gewoonlijk, anders zou je mij nogal zien vermageren ! Ontbijt is rond 10 uur, lunch om 2 uur in de namiddag en bijna onveranderlijk vis (pomfrey, heerlijk gekruid maar minder dan de rest van de familie), rijst, en alweer de sausjes op basis van kokos. Ze hebben heerlijke gefrituurde broodjes die eruitzien als 15 cm diameter chips (op basis van graan of van tapioca) maar ook naan brood (meer een dikke pannenkoek). En o ja, geen bestek he... wel wat onhandig in het begin. Ze vinden mij waarschijnlijk vrij boers omdat ik nooit heb leren deftig eten met mijn handen.  J

 

III. Dilip weds Subha

Een beetje achtergrondinfo misschien?  Dilip is de oudere broer van Dinesh en is 35 jaar.  Hij ontmoette Subha zowat een jaar geleden en ze verloofden zich in maart. 

Dilip en Subha's verloving

Het was een gearrangeerd huwelijk, wat betekent dat de ouders vonden dat het wel tijd werd dat hun kinderen in het bootje stapten.  Beide partijen moeten instemmen met een huwelijk en de bruidegom is bij voorkeur minstens vijf jaar ouder dan de bruid en van dezelfde kaste.  Het kastensysteem is officieel afgeschaft maar in praktijk wordt bij huwelijken en zo toch nog wel rekening gehouden.  Subha is 28 dus dat zat wel goed.  Daarna wordt aan de hand van de beide horoscopen een datum en uur bepaald.  De 28^ste oktober was een populaire dag voor huwelijken want sommige vrienden waren uitgenodigd op 4, 5 huwelijken dus de gasten op het trouwfeest bleven meestal niet lang want ze wilden nog naar andere huwelijken. In feite mogen de tortelduifjes elkaar voor het huwelijk niet alleen ontmoeten, maar minder conservatieve ouders zien wel wat door de vingers  ;-)  En…  niet alle huwelijken in India duren drie dagen, in Zuid-India duren ze amper een kwartier…
In de loop van de namiddag en avond kwamen enkele vrienden van Dilip ons een bezoek brengen omdat ze niet konden komen naar het trouwfeest zelf. Later, rond een uur of acht, trokken we met de broers van de bruidegom en een nonkel naar de feestzaal. Daar, in wat de keuken genoemd wordt heerste een drukte van jewelste. Vrouwen zaten op de grond de groenten te snijden temidden van bananenbladeren. De bananenbladeren zelf waren al gesneden en zouden gebruikt worden als bord (om uit te eten dus). Op de vuren stonden bijzonder grote pannen - diameter zowat een meter - waar vanalles in stond te borrelen. Als je je ogen toedeed en de geuren opsnoof kreeg je meteen honger. Je moest wel je ogen toedoen. Ik denk dat de hele keuken in zijn hele bestaan nog nooit een dweil of een bezem gezien had. De bedoeling is dat de verwanten van de bruidegom de keuken gingen controleren om te zien of de gasten wel goed onthaald zouden worden. Het is namelijk de familie van de bruid die de zaal en het menu uitkiest. We beslisten dat het ok was – het was toch te laat om te veranderen nu.

De volgende dag: het huwelijk! De familie had mij een witte churidar gekocht met goudstiksel. De meeste vrouwen zouden een sari dragen maar ik heb er al vier en weet nu al niet wat ermee aanvangen (ik ga eens een cursus sari draperen moeten volgen) dus een churidar was een betere keuze. Een churidar is een lange broek met erboven een soort lang hemd (tot onder de knie) met lange of korte mouwen, en een lange sjaal. Na een fotosessie thuis en in de tuin reed de hele familie in de met bloemen versierde Suzuki Maruti naar de feestzaal. De rest van de tantes en nonkels en vrienden begonnen al toe te stromen maar iedereen moest buiten blijven wachten totdat de familie van de bruid naar buiten kwam om ons welkom te heten.  Iedereen stond in de schaduw terwijl ik van het zonnetje stond te genieten.  Ze vonden meteen dat ik wel een heel vreemde was  J   Uiteindelijk kwam Subha’s familie naar beneden….  Eerst een stuk of tien bruidsmeisjes, allemaal met een olielampje.  Dilip kreeg een bloemenkrans rond zijn hals gedrapeerd en de rest van ons kreeg een limoen (vraag mij niet waarom), terwijl Devi als schoonzus de bruidssari overhandigde aan de vader van de bruid. Iedereen ging de feestzaal binnen en er kwam hoe langer hoe meer volk binnen. Subha, de bruid, bleef in haar geairconditioneerde kamer waar ze zich klaarmaakte in het gezelschap van vriendinnen en vrouwelijke familieleden. De eetzaal was niet groot genoeg voor iedereen dus werd er in shiften gegeten.  Mensen die honger hadden gingen naar de eetzaal – onder de feestzaal – en schoven aan.

Het huwelijk moest volgens de horoscopen voltrokken worden tussen 12.20 en 12.50 uur 's middags. Ik had nogal veel bekijks - groot en wit - en kleine kinderen kwamen spontaan handjes geven en vragen hoe het was met mij. De andere mensen konden hun enthousiasme bedwingen en beperkten zich tot ongegeneerd staren - in hun cultuur is dat niet onbeleefd. Ik was de filmer van dienst - naast het officiële camerateam - dus ik kon mij verbergen achter de camera en tegelijk overal op de eerste rij staan. Voordat de functie begint bewijzen de duifjes eer aan de oudere familieleden door hun voeten aan te raken; daarna worden jasmijnen geofferd in een olielamp. De functie zelf is heel kort. De bruidegom wordt eerst drie keer rond de pagode geleid door zijn vader (nonkel in dit geval), daarna de bruid en dan gaan ze naast elkaar neerzitten op kussens. De bruidegom bindt een mangalsutra (is een gouden ketting) rond de hals van het meisje en daarna hangen ze een bloemenkrans rond elkaars nek - zoals ze bij ons een ring op elkaar vinger schuiven. Dan weer de gebruikelijke fotosessies en dan krijgt de bruid nog eens een schitterende sari, met bijpassende juwelen en zelfs ondergoed van haar schoonfamilie. Het achterliggende idee is dat het meisje gaat inwonen bij de familie van haar man en die moet voor haar zorgen als ware het hun eigen dochter.

Na de plechtigheid mochten beide families eten. Zoals gezegd krijg je een bananenblad met enkele sausjes op, gefrituurde bananen, een broodje en daarna loopt er iemand tussen de tafels door met een emmer rijst om iedereen te bestellen. Het eten is lekker – ik had inmiddels geleerd dat ik mij geen zorgen hoefde te maken over mijn spijsvertering, reizigersdiarree is mij totaal vreemd.  Op aanwijzen van de plaatelijke bevolking, die beter weet wat er allemaal pikant is en wat ik wel kan eten deed ik mijn best om even rap te eten met een lepel als de rest met hun handen. Het lekkerste is de desserten, gewoonlijk drie. Ze worden opgediend in metalen bekers en lijken op soep maar dan zoet. Mijn favoriete lijkt op rijstpap, maar dan met noedels in plaats van rijst. Ook heel lekker is de bruine variant, met drop of zoethout, daar ben ik nog niet over uit. Slurp! Na afloop gaat de hele familie naar het huis van de bruidegom. De familie van de bruid wil namelijk wel controleren of het huis ok is, of er een goede keuken is en hoe de slaapkamer er uitziet. Het huis is vol met mensen die overal gaan neerzitten en -staan en druk kletsen. Er wordt thee of koffie aangeboden en voor degenen die iets fris willen is er water of kokosmelk (die gelukkig ook niet smaakt naar bounty). Hapjes bestaan uit gefrituurde schijfjes banaan en ghee. Ghee wordt gemaakt van boter en suiker en heeft qua structuur iets van marsepein maar moet veel ongezonder zijn. Geef mij maar chocola! De tijd verstrijkt en iedereen krijgt toch weer honger dus gaan we naar de elfde verdieping - het dak! Daar hebben we een schitterend uitzicht over Trivandrum. Je ziet weinig gebouwen vanwege de vele palmbomen. Alleen enkele schaarse appartementen steken er bovenuit, en het paleis van de koning van Travancore (zuidelijk Kerala). In de verte zie je de westelijke Ghats waar een Leuvense professor enkele weken geleden een nieuwe kikkersoort heeft ontdekt. De mensen vullen hun buikje en vertrekken tamelijk vroeg (voor een trouwfeest). Voor zonsondergang is alles opgeruimd.

IV.   After the wedding…

De mamma is dolblij dat haar oudste zoon goed en wel getrouwd is en wil iedereen trakteren op een uitstapje naar zee en een ijsje.  Maar niet iedereen is geïnteresseerd – er is cricket op tv - en uiteindelijk zijn het maar mamma, mammie, Devi en ik die op de uitnodiging ingaan. Het was laag tij en Devi en ik wilden onze voetjes wel eens natmaken. Maar zelfs met laag tij was de stroming zo sterk dat we op onze stappen terugkeerden en ons ijsje gingen gaan likken. Voor de mensen die de kans krijgen : Baskin Robbins is een Amerikaanse keten en je moet zeker het chocolade-ijs met chocoladesaus proberen !!! slurp!
De maandag was shopping day. We werden met ons zessen in de Maruti geperst en zo reden we naar enkele van de betere klerenwinkels om wat bloezen, hemden en broeken in te slaan. Ik liet mij ook gaan en heb wat zijde en linnen gekocht om thuis iets van te laten maken. Daarna ging de zoektocht verder naar tijdschriften en een printer.

De dag werd afsloten met een bezoek aan Subha's familie. Het idee is dat de familie waar ze ingetrouwd is haar komt tonen - alles is goed met haar - en ook geschenken in de vorm van kleren meebrengt voor alle familieleden. Het huis lag nogal ver weg en toen we in de straat aankomen was voelden we op onze sokken, dat er iets mis was. Stroomonderbrekingen zijn heel normaal in India en de meeste appartementsgebouwen en wijken hebben een noodgenerator. Heel nuttig! We werden goed ontvangen en uitvoerig gevoederd - eerst de dames, daarna de heren. Terwijl de heren aan het eten waren zaten de dames in de salon en de grootmoeder van Subha kwam bij ons zitten. Een opmerkelijk fris en fit menske hoewel ze er echt oud en versleten uit zag. Ze zat mij openlijk te bewonderen en hoewel ze geen engels sprak probeerde ze me toch vanalles te vertellen. Ze was 86 en deed enkele vrij rake (grappige) uitspraken die de rest van de familie dan vertaalde. Ik moest mijn frou frou van mijn voorhoofd wegstrijken zodat ze mij helemaal kon bekijken en pakte bij het afscheid mijn handen vast en vroeg of ik volgende keer weer op bezoek zou komen.

Dan was het recht naar huis want de volgende dag moesten we vroeg op. Onze trip naar Sri Lanka begon !

Onderweg bemerkten we dat – na enkele kilometers verlichte weg – dat het weer verdacht donker was.  Er stond een vrachtwagen aan de verkeerde kant van de weg en er liep wat vloeistof van onderdoor.  Sommigen van ons dachten dat het bloed was maar ik denk dat het gewoon water was want de chauffeur zat nog vrolijk in zijn kabine. Het viel ons ook op dat de electriciteitskabels verdacht laag hangden en even later zagen we hoe dat kwam : de vrachtwagen had waarschijnlijk de paal omvergereden, en een van de moedige dorpsbewoners was bezig met de kabels omhoog te houden, zodat de auto’s eronderdoor konden rijden.


 

V.      Sri Lanka

VIII.                     Back in Trivandrum

De vlucht verloop verder zonder noemenswaardige incidenten en we kwamen even moe als tevoren aan in Trivandrum. Het was weer aanschuiven. Dat is het probleem met India : er wonen zoveel mensen! Kijk rond bij ons, in de luchthaven, in winkels, op straat... Zie je bij ons een persoon, daar zie je er drie of vier. Bijzonder frappant.

De gast op de luchthaven wist niet goed wat hij moest aanvangen met mijn visa. Er was geen enkel probleem want ik had een multiple entry visa maar hij was een beetje in de war denk ik. Ik was het land al eens ingekomen en verlaten en hij vroeg zich af of hij mij nog wel eens kon inlaten. Hij bekeek mijn pasport vanuit alle mogelijke hoeken en vroeg tenslotte hoe lang het geldig was en hoeveel kinderen ik had. ???

Anyway, de rest van de dag was rustig. Ik heb nog in bed gekropen want ik wou absoluut mijn slaap inhalen maar in het uurtje dat ik neerlag kwam er zoveel volk in de kamer dat ik helemaal niet heb geslapen. Subha en Dilip waren inmiddels terug van huwelijksreis en hadden een beeldig blauw zijden bloesje mee voor mij, dat ik natuurlijk meteen moest aanpassen... mensen kwamen hun mails checken (de pc staat in onze kamer) en de telefoon rinkelde zo vaak dat ik dacht dat ze tijdens onze aanwezigheid een callcenter hadden opgericht.

De verdere dag was rustig. Wat rondgereden om een computertafel te kopen, en al het computermateriaal verhuist. Kabeltjes afstoffen en oprollen, het bracht herinneringen naar boven aan Elsevier. 's Avonds de dagelijkse stroompanne. Er is niet genoeg water om stroom te genereren voor 24 uur per dag en daarom wordt er elke avond rond 6/7 uur de stroom afgezet voor een halfuur. De noodgenerator (eigenlijk verboden voor particulieren) doet dan zijn werk, wat betekent dat er licht is in bepaalde kamers en de ceiling fan werkt in de living room. Voor de pc is er een ups zodat je nog wat kan verder werken maar meestal niet totdat de stroompanne voorbij is. Meestal is dat het tijdstip waarop je bij kaarslicht een douche pakt of de krant leest.

De badkamer ben ik nog steeds niet gewoon. Met name heb ik problemen met het koude water. :-S  brrr. Zelfs bij meer dan dertig graden buiten heb ik helemaal geen behoefte aan een koude douche. Geef mij maar heet water! Een tweede constatatie is dat ze hier houden van de geur van mottenballen. Mottenballen in alle kasten en ook in de afvoeren van alle lavabo's. Ik wist eerst niet wat die witte balletjes waren maar dat bleek het dus te zijn.

’s Avonds hadden we geboekt bij Travancore Heritage, een mooi landgoed dat gebruikt was als restaurant. Helaas kwamen we – zoals telkens als we er met de hele familie op uit trokken, waren we veel te laat en was het alweer donker toen we er aankwamen.

Helaas regeert daar ook de macht van het geld – het strand wordt momenteel volgebouwd met vakantiehuisjes…  en er wordt dag en nacht gewerkt…

 

IX.   Nayyardam : more wildlife !

De zaterdag stond er een uitstapje op het programma met de mamma en tante : Nayyardam

’s Avonds rees het idee dat ik langer zou blijven. Dilip (die vroeger bij Kuwait Airways heeft gewerkt) deed een telefoontje en zei dat het geen probleem was. Enkele dagen later gingen we naar het kantoor van Kuwait Airways, waar iedereen mij nog kende van op het huwelijk, en mijn tickets werden (opnieuw) gestickerd. Geen extra kosten, ik moest zelfs geen pasport of zo tonen.

Het moeilijkste bleek mijn TGV-ticket veranderen alhoewel dat uiteindelijk ook wel meeviel. Na enkele mails naar de sncf wisten ze mij te vertellen dat ik mijn TGV ticket kon annuleren minstens 48 uur vooraf (dat kan via de website) en dan had ik 60 dagen om mijn geld terug te vragen aan het loket van om het even welk Frans treinstation.  Vervolgens kon ik een nieuw ticket reserveren en betalen op dezelfde website.  *Opluchting*

 

X.      Trivandrum

Zondag dan stonden enkele vrienden op het menu. Hari & Preethi had ik al enkele keren gezien in Dubai maar beiden zijn afkomstig uit Kerala en Hari had zelfs nog bij Dinesh op de schoolbanken gezeten. Zij waren op vakantie voor een maand, met hun dochtertje Anusha. De vakantie was min of meer in het water gevallen wegens de rugproblemen en bijhorende ziekenhuisverblijf van Hari maar helaas liep hun trip ten einde; de maandag zouden ze terug naar Dubai vertrekken. Hari's ouders zijn Tamil en hadden dus de typische krijttekeningen op de grond voor de voordeur van hun heel kleurig geschilderd huisje. We werden goed ontvangen natuurlijk, ik mocht de slapende peuter bewonderen. De laatste keer dat ik haar zag was ze vier maanden, nu loopt ze al en heeft een prachtig dikke zwarte haardos! Hari & Preethi kwamen met ons mee en we bezochten nog twee andere vrienden van hen, het was een mini-highschool reunion.

Eerst bij Murali…  Dinesh kende alle familieleden (het is daar niet de gewoonte dat een pasgetrouwd koppel alleen gaat wonen dus gewoonlijk wonen er enkele gezinnen samen in een huis). De eerste keer dat je bij Indiërs over de vloer komt moet je iets eten, zoniet is dat een belediging. Omdat het bij beide andere vrienden het geval was voor mij duurde het iets langer dan gepland. Ik kreeg een soort zoete meelballen, en ghee aangeboden. 
Tenslotte kwamen alle vrienden terug mee met ons en hielden we een mini-fotosessie op de elfde verdieping.  J

Kowdiar Palace, het paleis van de ex-koning van Travancore. 

Op maandag stond een stadsbezoek op het programma. Ze vonden het zonde dat ik nog steeds het park niet had bezocht, een van de mooiste plekjes van de stad. Op maandag was helaas het museum gesloten. Normaal gezien kan je een ticket kopen dat je toelaat te filmen, maar omdat het museum dus niet open was konden we ook geen ticket kopen en bijgevolg ook niet filmen, ook niet gewoon in het park. We lieten het niet aan ons hart komen en maakten een flinke wandeling, gingen nog eens een kijkje nemen iets verderop, waar er nog een park is met een soort cultureel centrum en namen vervolgens de dubbeldekbus. Volgens mij zijn die bussen rechtstreeks geïmporteerd uit Engeland, het zijn exact dezelfde maar dan zonder de raampjes. We gingen vaneigens vooraan boven zitten om een mooi zicht te hebben op de voor de rest onaantrekkelijke hoofdstraat waar we doorreden.

Algemeen uitzicht van de stad: rommelig. Voetpaden ontbreken grotendeels of zijn gewoon aangestampte aarde. De shops zijn veelal maximum twee meter breed en het merendeel van de goederen staat gewoon uitgestald op straat. De huizen gaan van kleine nette huisjes tot echte krotten - Tamils die pas gearriveerd zijn en nog geen bestaansmiddelen hebben. Tussendoor heb je ook prachtige gebouwen, kantoren meestal of paleizen, al dan niet gebouwd door de Britten. Rondom die gebouwen ligt een tuin die zo dicht begroeid is (niet met onkruid hoor, netjes onderhouden) dat de bomen het zicht bijna compleet wegnemen. We keerden terug met een autoriksja.
Het verkeer in India : chaotisch. Voorsteken is de allergrootste prioriteit en of ze wel kunnen passeren is niet belangrijk. Het is verbazend hoe weinig ongelukken er gebeuren. Toeteren is er ook heel gewoon, de meeste trucks hebben zelfs langs achter “please sound horn” geschilderd – ze willen namelijk gewaarschuwd worden als iemand hen voorbij wil steken – das gemakkelijker dan in hun spiegels kijken. Het richtingaanwijzen met pinkers is ook iets relatief nieuw, voordien gebruikte iedereen zijn handen om te tonen welke richting hij wou inslaan.   99% van de vrachtwagens zijn TATA, gemaakt in India door een van de concerns van de steenrijke familie TATA.  Ongeveer 95% van de wagens zijn TATA of Suzuki Maruti, een samenwerking tussen Suzuki en de Indische staat ; hij lijkt een beetje op de Swift.  Voor de rest Lada, Skoda en sinds kort Opel Astra, Suzuki Baleno (jaja) en ik heb zelfs een Mercedes gezien !

We sprongen eraf nabij de centrale busplaats voor lokale bussen. Dat is een van de twee plaatsen waar het altijd overstroomt als het regent. De andere plaats is de centrale busplaats voor lange trajectbussen.

Vlakbij die busplaats is een van de buitenmuren van het East Fort. De muren staan daar gewoon te staan; binnen of buiten maakt niet zoveel uit, het verkeer blijft even chaotisch en druk. Het fort zelf is wit en heeft een onbekende bestemming nu. De erbij horende tempel daarentegen is de belangrijkste van de stad en heeft ook zijn naam gegeven aan de stad. Anantha is de duizendkoppige slang waarop Vishnu ligt uit te rusten nadat hij de wereld geschapen heeft, en zo wordt hij ook uitgebeeld in de tempel zelf.

Vlak ernaast is het kleine Ganesh tempeltje waar de mensen kokosnoten gaan kapot gooien (zie bladzijde een en lees dan verder). We kochten een zakje cashewnoten (plaatselijke specialiteit) en snuisterden wat rond in de andere winkeltjes, en namen daarna een autoriksja terug naar huis. De chauffeur probeerde er een beetje van te profiteren dat we in een poshy buurt gelogeerd zaten en hij zei dat zijn prijzen x 3 waren. Tsk tsk tsk.

De dinsdag probeerden we het nog een keer. Dit keer met de moto naar het park en jawel hoor : we zaten al van ver dat het open was. Een heleboel schoolkinderen stonden aan te schuiven en er waren ook een boel meer verkopers omhanden. Gelukkig niet opdringerig zoals in sommige andere landen…

We gingen eerst naar de zoo. Veel apen voorhanden die op aparte eilandjes zaten. Veel van die apen zijn daar in de wilde natuur te vinden. Er zat een nijlpaard in een heel royale vijver en die profiteerde er dan ook om zo lang onder water te blijven dat we geen foto’kes konden trekken. Een heel opgewekte neushoorn ook, die in en uit zijn vijver plonsde en rondjes rende rond zijn domein en spelletjes speelde met de mensen die rondom zijn omheining probeerden te werken. Verder helaas ook veel prachtige grote vogels (gieren, pelikanen, pauwen) en katachtigen in veel te kleine kooien. Er werd echter gewerkt aan een groot domein voor de katachtigen, over zes maanden zou het af zijn. Er stond een bewaker bij die laatsten die probeerde ons te imponeren door zijn hand in de kooien van de dieren te steken en zo authentieke reacties los te krijgen. Wij waren bijzonder gechoqueerd vooral gezien het bijhorende bord dat de dieren niet gestoord mochten worden, en nog meer toen hij een fooi verwachtte van ons.

Van de zoo naar het museum. Een of andere lokale schilder heeft in Oostenrijk en de US enkele prijzen gewonnen eind 19de eeuw en zijn schilderijen hangen ginder tentoon. Maar wat echt de moeite was, was het cultuurhistorische museum. Het museum zelf is vrij de moeite waard want opgetrokken in de plaatselijke bouwstijl. Je vindt er allerlei beelden terug, sommige 1500 jaar oud en nog in verbazingwekkend goeie staat.

Ik had nogal honger en Dinesh wees mij een kraampje met plaatselijk ijsroom. Vree lekker zei hij en dus besloot ik eens te proeven. Ik hoopte maar dat het hygiënisch genoeg was voor mijn darmpjes en dat bleek inderdaad geen probleem…

Het volgende museum was het natuurhistorische museum. Over te slaan. Het bevat skeletten en opgezette dieren en is kompleet inspiratieloos. Het allerlaatste dan was het reptielenhuis. Veel slangen de helaas allemaal bewegingloos zaten. In een hok tegen de muur zaten witte muizen en cavia’s – lunch voor de slangen ?

Het was vier uur toen we terugkwamen en dat is twee uur te laat voor lunch, maar gelukkig was de mamma uit gaan eten dus was iedereen aan het wachten, maar niet op ons. J Die avond ging iedereen vroeg slapen want de volgende dag was er een familie-uitstapje gepland.

 

XI.   To the tip of India !

XII.                        The end

De laatste twee dagen van mijn verlof waren aangebroken.  L  De meeste dingen die we wilden zien hadden we gezien. Alleen het koninklijk paleis in Trivandrum dat we konden zien van het dak, hadden we niet kunnen bezoeken. Een van de vrienden is een familielid van de koning en die had beloofd iets te regelen maar het is er niet van gekomen. 

We namen de autoriksja en gingen naar een bank en vandaar naar een grootwarenhuis. Je vindt er niet alles zoals bij ons maar toch wel het meeste…  Toiletgerief, koeken, corn flakes, allemaal dezelfde merken als in België. Côte d’Or heb ik zelfs een keer zien liggen in een bakkerij en Nutella is er ook verkrijgbaar maar wel duur. VCD is er spotgoedkoop. Voor minder dan driehonderd frank heb je al een film maar helaas – ondervond ik later – is de kwaliteit een stuk lager dan de DVD.

We zagen enkele westerlingen die er niet uitzagen als toeristen en als die werkelijk in Trivandrum waren gaan wonen moeten dat pioniers geweest zijn…

Donderdagavond gingen we nog eens uiteten met de hele familie, Jayan incluis, in het Horizons hotel. Zeven maanden eerder hadden Dilip en Subha hier hun verlovingsfeest gehouden. Dit keer was het restaurant nogal onderkoeld. Er werd nogal wat afgelachen, vooral tijdens het bestellen van het eten en het opdienen. Jayan had nogal een valling, waarschijnlijk opgelopen tijdens de regenbui de dag ervoor en zat de hele tijd te snotteren.

Op vrijdagmorgen moesten we vroeg uit de veren want Deepak had een massagebeurt geregeld in het plaatselijke health care center. We moesten er om 9 uur zijn dus dat betekende : voor het ontbijt !

Ik had al twee keer een Ayurvedische massage gekregen in een hotel in Kumarakum en in in Poovar en het was twee keer een teleurstelling geweest dus ik verwachtte er niet veel van. Maar het was allemaal nog wel professioneel en de massage zelf was zalig! Adres te bekomen op aanvraag! Na afloop voelde ik mij compleet gekraakt maar ook heerlijk ontspannen.

Mamma had nogal hoofdpijn die vrijdagmorgen, een gevolg van hoge bloeddruk en de regens. Ze bleef tot de middag in bed en iedereen liep een beetje wezenloos rond terwijl ik mijn valies maakte. . Van zodra Dilip een visum kon regelen voor Subha zou zij haar man volgen naar Abu Dhabi en dan zou ook mamie terugkeren naar haar huis.

Recentelijk hadden Deepak en Devi een appartement gekocht. Het is in India – net als bij ons trouwens – een manier om belastingvermindering te bekomen en bovendien een investering natuurlijk. Appartementen zoals die waar ze nu wonen zijn er maar heel weinig, ik denk zelfs dat het de eerste appartementen in de stad waren toenertijd (drie jaar geleden). Nu bouwt dezelfde bouwmaatschappij een klein appartementje er vlak naast. Twee verdiepingen en onderaan een gymzaal en op het dak een zwembad. !!

Subha’s moeder zou, terug het ouderlijke huis betrekken en er was een soort housewarming voorzien op die vrijdagavond. De mensen werden ontvangen op het terrein van de familietempel waar zich een ritueel afspeelde. De mensen gingen voor de kapelletjes staan met hun handen gevouwen terwijl ze toekeken hoe een priester met een olielampje ronddraaiende bewegingen maakte voor het idool. Daarna gingen er voetzoekers of zoiets af – verschiet ! – en de priester gaf de olielamp aan een klein jongetje dat de lamp tot bij de mensen bracht. Het idool was helemaal omkranst met bloemetjes en verlicht met kaarskes – want het was het moment van de stroomstoring. Een koortje van allemaal jonge gastjes zat lofliederen voor God te zingen en iedereen was druk aan het babbelen.

Subha troonde mij mee naar het huis en – zoals je al weet – betekende dat dat ik er moest blijven eten.  J  Het huis is bijzonder mooi gelegen en wat ik ervan zag (nog steeds geen stroom) (de veranda) is heel mooi. En toen naar huis want het zou een korte nacht worden.

 

XIII.                     Back to reality

Deepak is cabin crew bij Kuwait Airways. Elke zaterdagmorgen vliegt hij naar Kuwait en keert de dinsdagmorgen terug naar Trivandrum. Soms heeft hij een vlucht tussendoor (zondag heen, maandag terug) maar meestal niet. Dus… zou Deepak mee zijn op mijn vlucht !  Ze haalden hem op met een busje van het werk en een kwartiertje later kwam Jayan mij ophalen. Of nee, een half uurtje later want hij was een beetje grieperig en kon niet goed uit zijn bed. Dinesh en Dilip kwamen met mij mee tot aan de ingang van de luchthaven. Wegens strenge veiligheidsmaatregelen mocht geen van beiden mee naar binnen dus het afscheid was kort :-s.

Dezelfde vriend als bij mijn landing stond mij al op te wachten. Hij hielp mij de lange rijen voorsteken om in te checken en door de douane te geraken en liet mij tenslotte binnen in de business lounge. Normaal gezien ging ik mij gegeneerd hebben maar toen kon het mij maar matig wat schelen dat iedereen nogal geërgerd naar mij keek want ik was kompleet uitgeput en maar wat blij dat ik in de zachte zetels kon wegzinken.

Ik was zo ongeveer de laatste die het vliegtuig instapte en ook daar waren er enkelen die mij herkenden – van op Deepaks trouwfeest.

De vlucht met Kuwait Airways was gewoon fantastisch! Het vliegtuig zat niet helemaal vol dus ik had veel plaats om mij te placeren. Helaas zat ik aan de verkeerde kant van het vliegtuig dus ik kon geen foto’kes trekken van Kerala, ik zag alleen maar zee. Deepak zat eigenlijk in G-klasse, wat overeenkomt met business class, liet ik mij vertellen. Hij was eigenlijk niet verondersteld om tot bij mij te komen maar deed het natuurlijk toch om mij te voorzien van hapjes uit business class, tijdschriften en wat gezelschap. Na het breakfast (kippenworst met roereieren) kreeg ik een rondleiding in de keuken en hielden we een fotosessie. Bezoekjes in de cockpit waren helaas na 9/11 niet meer zo gebruikelijk dus dat zat er niet in voor mij… 

Tegen het einde van de vlucht kwam Deepak mij een envelop brengen met een soort tevredenheidsenquête. Zijn collega’s wilden graag dat ik dat zou invullen.  J  En even later kwam een van de collega’s mij nog een briefje in de hand steken met de namen van de collega’s – gewoon, voor het geval ik hun namen zou willen vermelden. J  Ik hoop dat ik niet heb overdreven maar de in-flight service was dan ook bijzonder goed, dus…  ;-)

Het contrast met de crew op mijn vlucht naar Rome was groot. Iedereen liep nors rond en al bij het opstijgen waggelde het vliegtuig nogal. Kuwait Airways heeft twaalf kanalen dus ik zat eerst nogal te zappen en begon toen te kijken naar Freaky Friday, een luchtig filmke. Plotseling begon het vliegtuig toch wel ongelooflijk te schudden. Ik keek even om mij heen om mijzelf gerust te stellen dat de andere mensen dat wel normaal vonden maar…  iedereen keek doodsbenauwd en de man naast mij begon spontaan te bidden. De stewardessen holden rond en maanden iedereen aan hun gordels dicht te klikken. Het duurde een minuut of vijf, tijdens dewelke ik bedacht dat het toch niet veel gebeurde dat een vliegtuig wegens turbulentie naar beneden tuimelde.  J

De film was intussen afgelopen en ik wou een Indische thriller (Saaya) zien…  helaas…  de film was alleen ondertiteld in het Arabisch..  dan maar verder doorgezapt en Justine tegen Kim zien winnen en een persconferentie zien geven. Het viel mij op dat haar Engels een stuk beter is geworden de laatste maanden. Een tijdje zitten kijken naar The league of extraordinary gentlemen en Friends en tenslotte toch in slaap gesukkeld. De stop in Rome duurde weer langer dan gewoonlijk…  ik denk dat het een gewoonte is.  J

Tijdens de stop kwamen er jonge gastjes op het vliegtuig om onze rommel (ik had helaas geen rommel gemaakt dus ze kwamen niet tot bij mij) op te ruimen. Ik was blij verrast want ik had het tijdens de heenreis eigenlijk al verwacht maar toen is het niet gebeurd…

Vermeldenswaardig : het zicht boven het mont-blanc massief tijdens zonsonderang is fantastisch ! Langs de ene kant de ondergaande zon, langs de andere kant, in een zachtroze/purperen hemel de heldere volle maan.  J

Mijn valies kwam als eerste uit het vliegtuig en er was niet zoveel volk voor de pendelbussen dus tegen 7 uur stond ik in het TGV station. Mijn geannuleerde ticket werd zonder probleem terugbetaald en mijn gereserveerde ticket voor die avond werd ook zonder probleem gewijzigd naar een uur vroeger (negen na negen). De resterende twee uur heb ik doorgebracht met een verslag schrijven…  ;-)