Reisverslag - met dank aan Veerle !
Om 6uur ’s morgens had ik de wekker gezet. Veel te vroeg voor mij, maar ja, je moet er iets voor over hebben als je op reis wilt. Vlug een boterkoek en wat thee naar binnen en dan samen met pa achter Nadine. Toen we terugkwamen van Lauwe stond Griet daar al met haar pa die chauffeerde. Ook Rien en Huguette ware van de partij. Ik kreeg de kriebels echt te pakken… joepie… op reis, ik sprong een gat in de lucht, gelukkig net niet tegen een verkeersbord, ’t scheelde niet veel… In Rijsel aangekomen in het station durfde Rien zijn valies eerst niet op de grond te zetten ( de tegels hadden namelijk witte steentjes) hij dacht dat de stoep vol lag met kaugom. Na wat zoeken vonden we de open ingang, de andere waren gesloten.
Daarna… 5 uren tgv voor de boeg. Daar gebeurde niet echt iets speciaals buiten dat Huguette zei tegen de conducteur toen we aan de bar waren dat de ticketten bij onze “chaise” lagen i.p.v. bij onze fauteuil.
De leute begon pas toen we echt in Bordeaux aankwamen. We vonden nogal snel AVIS, de verhuurmaatschappij van onze wagen… maar toen we onze bestelde wagen wilden oppikken dachten ze er ook eens aan om onze leeftijd te vragen… tja we waren nog geen 25 (op een maand na voor Griet, en 14 dagen voor mij) en we konden onznen Espace niet meekrijgen.
Gelukkig konden we van een andere wagen gebruik maken een Scénicske, voor 5 personen… Wat gingen we gedaan hebben als Olivier mee was? Nu, ondanks alle problemen kregen we toch de wagen mee. ’t Was nogal een triene achter da bureau, amai, ze slaagde erin om haar bureaublad met toetsenbord op de grond te kippen…(We konden nog ne keer lachen ook) Maar vree beleefd was ze anders niet, … we kregen de sleutels en een planneke mee en we konden onze wagen gaan zoeken. Da was ook een heel komisch spel op zijn eigen. Daar onze valiezen nogal zwaar waren, besloten we om een bagagekarretje te huren. Maar 1 probleem… we kwamen voortdurend trapjes tegen. Het werd dus dragen, voeren, dragen, voeren en natuurlijk ook verkeerd lopen, dat hoort er ook bij. Eindelijk hadden we dan onze wagen gevonden.
Volgend probleem: Hij stond zodanig opgesteld dat we hem onmogelijk uit onze parkeerplaats kregen. Maar uiteindelijk na wat hulp konden we dan toch Bordeaux buiten rijden. Rien en Huguette hadden ondertussen reuzehonger gekregen…Wij niet want we hadden al wat binnengespeeld op de tgv. Huguette wou McDonnalds maar ze was niet duidelijk genoeg… De ontgoocheling was dus groot toen ze besefte dat we geen McDonalds meer tegenkwamen. Toen we op het domein aankwamen was het al rond 3u ’s middags. We kregen het huisje nr. 24 toegewezen, een huisje voor 8 personen. Het huisje is zeer knus, keuken, living, wc, badkamer en 3 slaapkamers, en heel verzorgd wat we niet altijd gewoon zijn van de Fransen. Na ons gerief te hebben gedeponeerd waren we op voedseltocht maar ’t was zondag en alles was potdicht. Gelukkig vonden we nog een open bakkerij en dit was goed om de grootste honger te stillen, en ze verkochten er ook ijs, waar de anderen gretig gebruik hebben van gemaakt. Ik genoot van een stukje schuim van schete. Daarna terug wat uitpakken in ons huisje. Rond 7u gingen we dan terug richting Jonzac centrum, op goede hoop om een restaurantje open te vinden. En we hadden geluk… we vonden een pizzeria die open was. We besloten om buiten te eten. Daarvoor moesten we eerst door een smal donker steegje. Maar het terras was wel verzorgd. Maar toen begon de leute pas echt. We kregen een tafeltje aangewezen. Legt Madame wel geen oude tafelnappen op zeker… de vetplekken van de vorige klant waren nog op het napje te zien. Maar ja, we besloten om toch maar te blijven zitten want we hadden reuzehonger. Dit idee veranderde al snel toen Rien de vorken controleerde. Je kon gewoon de kaas van de vorken screpen.
We besloten om maar iets mee te nemen en op te eten in ons huisje. Tijdens het wachten werden we nog geamuseerd door nen halven gek die een beetje verder zat. Hij sprak tegen zichzelf,… en deed vree raar. We konden nogal lachen in ons eentje. Ondertussen kwam er ander volk binnen. Madame nam ons bestek (we hadden het al ontrold), ze rolde het weer goed in en… hop ging het gaan leggen bij de andere klanten. Toen we de pizza’s kregen hing er wel een kobbenet aan een van de dozen zeker, een kobbent met as… ja ’t is eens iets anders. Thuisgekomen… ja de pizza was etelijk maar ’t was ook niet meer. Heel onze handen waren zwart van de as. En daar ik een pizza ail et fine herbes genomen had… smaakte ik tot ’s avonds laat look… amai, niet te doen.
Na dan nog wat kletsen was het bedtijd. Dat was dus dag 1.
Het belangrijkste wat volgde was dag 2, we moesten dringend inkopen gaan doen. Amai, dat was de moeite. De dag ervoor hadden we nog een lijstje gemaakt, zodat we zeker niets zouden vergeten. Het veiligste was dus rij per rij overlopen, wat we dan ook gedaan hebben. Twee overvolle karren, dat was het resultaat. We lagen aan 2003FF, ’t was dus zeker de moeite. Daarna in de auto laden, thuis uitpakken en eten… want we hadden ondertussen honger gekregen en nog niks gegeten die dag. Het werd dus pizza… (nog eens voor de verandering), maar hij was wel lekkerder nu. En we hadden champignons met boursin voor aperitief, die Griet voor ons gemaakt had. Daarna werd het een namiddagje lui-lekkeren… lezen, kaartjes schrijven, game-boy, ect… Griet en Rien zijn in de late namiddag nog naar Montendere geweest terwijl wij Yahtzee speelden en ik had veel geluk in het spel. Ik kon zelfs 2x een yahtzee gooien. En daarna… mmmmmmm…. barbecue. En die was overheerlijk. Nadien nog wat gezellig samenzijn.
Dag 3… uitstap naar île d’Oléron. We vertrokken rond 10u. Eerste stop:: Niet ver van Talmont, waar we een panoramisch zicht hadden op de Gironde. En het was daar zeer rustig, bijna geen toeristen buiten… Ja, natuurlijk… Nederlanders.
Onze 2de stop was bij een middeleeuws stadje: Talmont. Echt wel de moeite om te bezoeken. Heel pitoresque. Met een leuk kerkje op rotsen, het stadje ligt trouwens helemaal op een rots gebouwd aan de Atlantische oceaan. Je kon beide dorpjes zien als je bij 1 van de 2 stond, zag je het andere, het waren 2 dorpjes die uitstaken met een inham ertussen. In Meschers bezochten we de grotten van Matata. In de grotten was er een museum ondergebracht, en de grotten dragen een hele geschiedenis met zich mee. Het museum was eigenlijk niet zo spectaculair en de grotten ook niet echt vond ik, ze staken te veel uit boven de grond.
Ondertussen had Rien al 1000 keer gezegd dat hij honger had en begon de rest ook honger te krijgen en in Royan hebben we dan maar gegeten: McDonnals.. amai, veel vettiger dan in België hoor. En vriendelijker zijn ze daar ook niet.
Daarna een heel lange rit naar La Tromblade waar we de oesterteelt konden bezichtigen… Les Huitres. Heel veel ervan kregen we niet te zien, maar dat komt omdat het toeristisch seizoen eigenlijk al bijna gedaan is. Nadien zijn we verder gereisd naar île D’oléron, waar we een versterkte burcht gezien hebben. Heel in de verte konden we Fort Boyard zien liggen. De burcht was mooi, maar veel meer dan stukken muur stonden er eigenlijk niet. Ter plaatse was er ook een mineralenwinkeltje waar we nog wat dingetjes gekocht hebben, ze verkochten er nl. ook postkaarten. Nadien zijn we weer richting Jonzac gereden. Maar niet alvorens we nog wat ijs opgeschept hadden in het dorpscentrum van Jonzac… cornets, frisco’s…. mmmmmmm…lekker.
Dag 4: Dit werd de fysiek moeilijkste dag. Het weer was zaaaaaalig en we besloten om met mountainbikes te fietsen naar Montendre (19km) Rien en Griet waren in Montendre geweest op dag 2 en het scheen daar leuk te zijn en we zouden er dan kunnen minigolven. We huurden dus onze fietsen en hop…. We waren weg richting Montendre. De wegen hier zijn wel niet plat en het is dus soms wel een beetje goed doorduwen om boven te geraken. Kwam erbij dat toen de rit met de wagen werd afgelegd, er zich een omleiding voordeed waardoor de rit dan stukken langer zou worden dan 19 km. We hoopten gewoon dat we die omleiding niet gingen moeten volgen… Dan was er nog een feit, de zadels van de fietsen waren keihard… dus… je voelt het wel als je er een tijdje op zit. Nu we vertrokken dus, de ene zagen het al wat meer zitten dan de anderen… Met gevolg dat na enkele kilometers Griet en Nadine afhaakten. Rien en ik waren eigenlijk wel overmoedig want wij wilden de weg verschillende keren afleggen. Het voorstel was aanvankelijk, allen naar Montendre rijden, Rien en ik terug naar Jonzac om de wagen. Dan de wagen brengen naar Montendre. Griet en Nadine laten terugkeren met de wagen en de andere 3 dan terug laten keren met de fiets. Maar achteraf gezien was het toch goed dat we de terugweg niet meer hoefden te doen. Ook de omleiding hebben we niet met de fiets moeten doen wat eveneens een positief feit was, want ze was nogal lang. De rit zelf was best wel leuk, met de nodige tussenstops genoten we van druiven langs de weg,… het was heerlijk. Het lastigste stuk was in Montendre zelf. Toen we het dorp binnenreden hadden we nogal een felle helling… En op dat moment, net toen die helling achter de rug was en we wat uitrusten kwamen we Griet en Nadine met de wegen tegen. Ik kon hen al wat nieuws vertellen want mijn trui was ondertussen al rond mijn fietsketting gegaan met het nodige kleur als gevolg en… mijn zonnebril was ook al gesneuveld doordat ik erin geslaagd was om er over te gaan rijden. Het leuke moest nog komen. Het minigolfterrein was gesloten. We besloten om toen maar te gaan naar een verder afgelegen park. Maar ondertussen had ik al reuzehonger gekregen en aten Rien en ik rijst met kip currie in een Vietnamees restaurant dichtbij, de rest (buiten Griet) liet zich een ijsje smaken. Nadien hebben we ons wat te zonnen gelegd op een nabijgelegen zandplek… en het zonnetje scheen gretig… zaaaaalig… Maar ja… we moesten nog eens terugkeren ook. Een probleem, ons gat deed enorm pijn. En niemand zag het eigenlijk zitten op terug te fietsen, want we zouden wellicht ook nog meer hellingen tegenkomen. Dus zat er maar 1 oplossing op. De fietsen in de auto deponeren. 3 fietsen en 5 personen, het lukte, maar het was nogal een komisch zicht. We bleven er natuurlijk ook niet proper bij. Thuisgekomen mocht ik alles uitwassen, het meeste was in velovet, ook ikzelf kon van wat gewas genieten…
Daarna kon ik nog van een heerlijk zwembadje genieten,… heerlijk. Het avondeten werd door Huguette en mij verzorgd, kipfilet met gebakken patatjes en groentjes… lekker.
Dag 5: Na nog wat inkopen te doen met Griet en onze tank vol te tanken reden we naar Aqualand.
We hadden geluk met het weer. Het was warm genoeg om buiten van de waterpret te genieten. We genoten van allerlei spectaculaire glijbanen met als uitschieter de free-fall… machtig, je glijdt bijna gewoon vertikaal naar beneden. Niet te doen, pas dan besef je ook hoeveel kracht water heeft, ik heb door het water namelijk een kanjer van een blauwe plek te pakken gekregen. Aqualand was echt zeer tof, alleen minder voor Nadine, zij heeft praktisch op niets gezeten. Maar de rest genoot van wildwaterbanen, donkere glijbanen, glijbanen met matjes, ect…
Na Aqualand was het Quick-time en daarna zijn we naar Dune de Pyla gereden. Machtig gewoon, we genoten er van de zonsondergang, en we hebben ook met 3 personen eventjes onze voeten in het water gestoken. (Griet, Huguette & ik) Eén zaak was minder, we moesten dan nadien de duin terug op en… dat was blazen en puffen om boven te geraken. We waren wel heel laat thuis, maar het was zeker de moeite geweest.
Dag 6: Lekker uitslapen en dan richting Agen. Want we zouden naar de familie Volckaert gaan. We zouden aanvankelijk de trein nemen in Jonzac naar Bordeaux en dan van Bordeaux naar Port-Saint-Marie. We gingen met de trein en Griet ging ons dan de zaterdag oppikken. Maar toen we in het station van Jonzac aankwamen bleek de trein naar Bordeaux juist een kwartier vertrokken te zijn. De volgende trein was maar pas rond 17.00u, we konden misschien nog via andere richtingen gaan, maar al bij al om op tijd te zijn leek ons het beste om de trein te nemen in Bordeaux. Griet heeft ons dus afgezet in Bordeaux. Daar hebben wij met z’n vieren een nog kort stadsbezoek gedaan. Veel tijd hadden we niet. Heel veel hebben we niet gezien, maar ’t was toch tof om eens de sfeer op te snuiven. We zijn dan nog binnengesprongen in een bloemenwinkel voor een boeket voor de familie Volckaert en dan hebben we de trein genomen richting Port St.-Marie. Dat was een boemeltreintje. Er zat op een bepaald moment trouwens ne vree raren gast op de trein. Zo gapen naar ons… niet te doen. Eindelijk kwamen we dan aan in Port-St.-Marie, daar hebben we een Fransman aangeklampt om te kunnen bellen. Alle telefooncellen werken hier nl. met telekaarten wat knap vervelend voor ons was.
Na een tijdje kwam Francis ons dan ophalen. Het domein waar ze wonen is zeer groot en prachtig, maar wel echt afgelegen. Daar hebben we dan het avondeten genuttigd. Mmmmm… lekkere pannenkoeken. We mochten slapen in de caravan waar Christ normaal slaapt. Die lag wel zo’n 500 meter verder van het huis en daar was er niks van verlichting. Wel nogal griezelig, want rondomrom is er bos en daar zitten allerlei aangename beesten. Nadine vond dan ook wat kevers in de caravan… ja, de sfeer zat erin. Alles was dus nogal primitief, de lenzen uitdoen met de zaklamp,… ’s nachts hebben we dan nog uren gediscussieerd tot we dan eindelijk in slaap zijn gevallen. ’s Morgens werden we met luid gebonk gewekt… Christ die bonkte op de caravan…
Dag 7: Na het ontbijt te hebben genuttigd reden we met z’n allen naar de kerk. De gemeente van Agen is een klein kerkje, maar knus. De sabbatschool was nogal moeilijk in het Frans, iedereen praat dan ook door elkaar. Maar de preek volgen viel goed mee, ik schat dat ik er toch 95% van begrepen heb. Daarna was er potluck in de kerk. Christ, Tine Rien en Nadine waren ondertussen achter Griet. Ze kwamen nogal laat terug, bleek dat ze aan de verkeerde parking hadden afgesproken. Na de potluck zijn we naar het stuk grond van Christ gereden en na wat keuvelen daar moesten we nog een fototsessie maken bij de prachtige zonnebloemvelden in de streek. Daarna reden we terug naar het huis van Francis en Gwendolina. We kregen eens de oven en de koelkamer voor de pruimenoogst te zien. Echt wel interessant. Vervolgens hebben we zitten kuieren bij het meer. Na het avondeten, heb ik de terugweg naar ons huisje met de auto afgelegd, zo’n 2 uur rijden, we waren weer laat thuis en de rest zag het dan nog zitten om ravioli binnen te spelen, niet te doen.
Dag 8: Zondag en Nadine verlaat ons, na wat uitslapen mochten we richting station rijden. En in Bordeaux hebben we Nadine uitgezwaaid. Daarna hebben we doorgereden tot Dune de Pilat. We vonden het zo mooi, dat we het wel nog eens wilden zien. Vooral de souvenirstalletjes waren nu in trek. Op de duin zelf zat er een forse wind. De rest had een hongeraanval en ik een souveniraankoopaanval. Twee tassen, 2 zepen, postkaartjes en een klankmobiel. De familie zal content zijn. Van Dune de Pilat heb ik de terugweg naar Jonzac gedaan. Thuisgekomen hebben we wat restjes opgegeten en zondag zat erop.
Dag 9: Griet wou van de rust ter plekke genieten, maar ik zag dat niet zitten en vandaar dat we een uitstap gemaakt hebben. Onze bestemming was: île de Ré. We besloten om de gewone route te nemen. Onderweg passeerden we verschillende kastelen. We besloten aan één te stoppen. Nl. dit zou het kasteel van de schone slaaptster zijn (legende). Ook een film van de 3 musketiers was er opgenomen. Het kasteel was gewoonweg prachtig… Heel symmetrisch opgebouwd met prachtige tuinen. Het leuke was dat er in de tuinen klassieke muziek speelde, wat een heel appart sfeertje gaf. We namen een rondleiding met een gids, een zeer vriendelijk gids, hij gaf ons ook Nederlands blaadjes, maar die heb ik praktisch niet gebruikt. Het interieur van het kasteel was zeer prachtig. We kregen er de 1e woordenboeken te zien,… Ook verschillende kamers, allerlei verschillende stijlen. Eén kamer met allerlei schilderijen, een keuken met een speciaal mechanisch spit, een blauwe kamer waarvan we niet zoveel blauw zagen… in de loop der tijden werden er ook veranderingen aangebracht. Een leuke reiskoffer kregen we te zien die helemaal beschilder was, ect…prachtig evenals de tuin. We konden ook een préhistorisch museum bezoeken, maar dit was niet zo bijzonder. Eén kilometer verder konden we grotten bezoeken. Probleem was, hier waren het wel echte grotten maar er was geen gids noch rondleiding en het was pikkedonker. Rien probeerde wat licht met zijn fototoestel te maken, maar ook dit lukte niet echt bijster goed. Dus hebben we bijna geen sikkepit van de grotten gezien. Na wat inkopen te doen in het souvenirwinkeltje reden we door richting île de Ré. De brug naar het eiland is echt indrukwekkend. Voor de veiligheid zijn we eerst in het touristenbureau gestopt. Daar kregen we wat info mee. Eerst zijn we gestopt aan een versterkte burcht, veel meer dan wat opstaande muren was het echter niet. Daarna zijn we naar het stadje geweest. We hebben er een kanjer van een ijscrème gegeten in een ijssalon. Amai, zoveel keuze aan ijs heb ik nog nooit gezien. Na wat kuieren in het stadje zijn we doorgereden tot het einde van het 30km lange eiland. Daar was er nl. een vuurtoren. En ik ben er nog op geweest ook. Ik zal wel niet zeggen dat ik totaal geen schrik had, maar ik heb het overleefd. En daarna was het weer tijd voor souvenirwinkeltjes. En nadien weer een hele lange weg terug naar het huisje. Gelukkig werden we daar verwend door Griet die allerlei koude slaatjes voor ons had klaargemaakt. Mmmm… lekker. Toen hebben we nog een spelletje niet te geloven gespeeld en toen was het al weer eens bedtijd.
Dag 10: Uitstap naar La Rochelle. La Rochelle ligt een beetje voor île de Ré. We waren terug met z’n drietjes vertrokken. Griet verkoos terug de kalmte van Domaine du Closne. Eerst bezochten we een aquarium, het leven van de zee was nagebootst…. Gewoonweg prachtig. Allerlei aquariums, enorm veel mooie en verschillende vissen. Haaien… ook andere zeedieren, schildpaden, zeepaardjes, zeesterren, ect… echt de moeite waard. Daarna op zoek naar eten. Rien wou steak met frietjes de dag voordien en we hadden hem beloofd om frietjes met steak te gaan eten. Wij dus op zoek… maar we vonden niet direct iets… maar uiteindelijk hadden we dan toch een restaurantje gevonden waar we wilden blijven zitten… het werd entrecote met champignonsaus en frietjes. Nu niet de beste maaltijd maar… we kregen het toch binnen. Gelukkig dat Huguette nog frieten en groenten gevraagd had, anders kregen we maar een van de twee. Rare gewoontes…
Daarna zijn we naar een miniatuurmuseum geweest. Ook zeer mooi, treintjes, auto’s schepen, maar ook een hele dynamische voorstelling…. Leuk. Naast dit museum lag een ander museum, één van allemaal automatische poppen, ook zeer prachtig uitgewerkt. Alle poppen waren in beweging. Er zaten echt knappe stukken in. Bijvoorbeeld een pop die Pierrot op een papiertje schreef… ook tof. Daarna hebben we nog wat in het stadje gewandeld en heb ik mij een nieuwe zonnebril gekocht, eindelijk één gevonden die wat goedkoper was (+/-300 bef ipv. rond de 600 bef.) Na nog wat winkelen zijn we teruggereden. Om 7.30u waren we thuis en Griet kwam naar buiten gestormd met de spectaculaire nieuwspunten van Amerika… over het tradecentrum…Het werd dus een CNN avond… Maar na het eten hebben we toch nog een beetje yahtzee gespeeld…. En de laatste dag was opkuis… en het spektakel van l’éclat des moulles…. De reis zat erop.