Het hing al enkele maanden als een dreigende onweerswolk in de lucht : het ski-uitje van KPMG.  Het probleem was niet zozeer dat de bestemming Holland-in-Austria was, of dat de collega’s van Ben allemaal Nederlanders zijn, of dat ik nog nooit op ski’s gestaan heb, of dat het echt wel lang rijden was voor twee daagjes skiën...   Het fundamentele probleem is dat ik niet graag kou lijd.  

Maar daar valt iets aan te doen...    Weken op voorhand ging ik bij al mijn familieleden langs met een zielig verhaal over op reis gaan met Nederlanders en of ze misschien een kleine bijdrage konden leveren in de vorm van warme kleren. 

Verder had ik ook nog ski-angst.  We dachten dat we daar wel iets konden aan doen door een initiatieles te volgen.  Het viel niet echt helemaal tegen, dus ik zag het alweer een stukje meer zitten.

Tien april !  En we waren er min of meer klaar voor.  Reisverzekering en ski-kettingen op de valreep nog in orde gekregen en we togen op weg...  

We waren ervan overtuigd dat we als eersten zouden aankomen en dank zij het imposante lunchpakket dat Ben had meegekregen verloren we onderweg geen tijd om te eten.  We stopten onderweg maar twee keer : om toe te geven aan onze koffie-verslaving en het stuur te wisselen.  We deden dat zodat de auto zich niet te erg zou hechten aan dezelfde chauffeur. 

Het moet gezegd worden dat we een uitstekende piloot en co-piloot bijhadden en dus reden we zonder omwegen Oostenrijk binnen.  Oostenrijk, land van de hoge bergen en de dure autostrades.  En de goeie bewegwijzering, ik geef het toe.  Spoedig reden we Kirchberg binnen.  Je weet meteen dat je in Kirchberg bent door de gele nummerplaten en de kroketten-uit-de-muur.  Ik geloof dat de dorpsgrenzen zijn aangeduid met oranje-geschilderde winkels met ronkende namen als Holland Flowershop en Holland Cheeseshop.

We waren een half uur voor het afgesproken tijdstip in het hotel en waren super-verrast te zien dat al ongeveer half KPMG al ter plaatse was.  We stapten naar binnen en merkten dat de receptionist was gaan lopen.  Hij hield zich verborgen in de eetzaal maar we hadden hem al rap gevonden. 

We vroegen waar we de auto mochten zetten en begon hij nogal wollig uit te leggen hoe we moesten rijden.  We deden alsof we zijn Duits niet verstonden (was ook wel zo).   Hij haalde zijn schouders op en wees ons een sneeuwduin aan op de parking.  We parkeerden de auto zo goed en zo kwaad als het kon tegen de duin aan en gingen het hotel terug binnen om in te checken.  De receptionist was nog steeds niet zeker of hij ons wel een kamer wilde geven in zijn hotel en probeerde ons nog eens met een kluitje in het riet te sturen.  We volhardden in de boosheid en hij gaf toe.  We kregen de sleutel van een kamer op de bovenste verdieping.

Later die avond in de bar.  De anderen hadden de kortste weg gevonden want ze waren allemaal al veel eerder aangekomen dan wij en sommigen hadden zelfs al geskied !  Nog niet echt veel denk ik, want ik zag geen gips.

Het diner werd opgediend in de typisch nonchalante stijl die we al kenden van de receptionist.  Maar...  het eten viel wonderwel mee voor een Duitssprekend land en zelfs het bier was wel te pruimen.  Na het eten hadden we een kleine verbroedering in het chalet naast ons hotel die ook al belegerd was door KPMG’ers.  Er werd voorzien in spijs en drank maar we maakten er rond 11 uur op machiavellistische wijze toch een einde aan...  de volgende dag zou lang en zwaar zijn...

Na het ontbijt gingen we op zoek naar de ski-verhuur.  Enkele behulpzame collega’s legden uit hoe we moesten lopen.  Maar misschien waren we nog een beetje beneveld, of verblind door de zon, of gewoon nogal tamelijk stom...   maar na een half uur hadden we der Skiverleih eindelijk gevonden !  Met ski’s en stokken en onhandige botten strompelden we naar de skischool.  De leraar, Georg, was een olijke Oostenrijker bij wie de nationaliteit van de onophoudelijke stroom toeristen in zijn dorp werd weerspiegeld in zijn taalgebruik : hij sprak nagenoeg vlekkeloos Nederlands.

Er waren een tiental leerlingen die door de leraar verdeeld werden in twee groepen : lieftallige jongedames die Nadine heten, en anderen.  De anderen werden de berg opgestuurd en mochten samen wat oefenen terwijl de Nadines persoonlijke begeleiding kregen.  We waren dan ook de enigen met minder dan twee uur ervaring op de latten.  We mochten eindeloos oefenen op het gebruik van de skilift en het naar beneden glijden.  Tussen de middag werd de skilift stilgelegd zodat de Nadines een verplicht zonnebad ondergingen aan de voet van de babypiste.  Het viel niet mee de zon te trotseren maar we droegen ons lot met flair. 

De skilift werd weer in gang gezet en we konden verder oefenen.  Bij mij lukte het niet al te best – volgens mij waren mijn ski’s veel te lang waardoor ze verward raaken.  Toch kan ik met trots en fierheid zeggen dat ik slechts twee keer en een half gevallen ben !

De tocht terug naar het hotel was het meest vreselijke moment van de dag.  Kan er mij iemand uitleggen hoe je al dat materiaal op een elegante manier versjouwt ?  Tijdens die lijdensweg verschenen ook de eerste blaren van de dag – op mijn handen.

’s Avonds – alweer in de bar – werd de balans opgemaakt van de dag.  Na het schouwen van de troepen beslisten Ben en ik dat we ook de tweede dag maar gingen doorbrengen op de babyberg.  Ziekenhuisverblijf stond namelijk niet op onze planning.  

Terwijl we zaten te eten – tot onze verbazing was het weeral eetbaar – werden de nieuwe wetten voorgelezen.  De meest in het oog springende wet was dat de chaletbewoners geen bezoekers meer mochten ontvangen.  Er mocht ook niet gerookt worden door niet-bewoners en niemand mocht nog zijn voeten op tafel leggen.  Dit alles noopte ons in het hotel te blijven en het restaurant alweer op Machiavellistische wijze bezet te houden.  Alweer maakten ze het niet te bont – u kent ons – want ook skilesdag twee zou lang en zwaar worden.

Toen Georg mij terugzag was hij wild enthousiast over mijn “vorderingen”.  Hij sloeg mijn bezorgdheid in de wind en nam mij zelfs mee de babyberg op.  Ik was toch wel een beetje trots dat ik de afdaling twee keer heb gedaan zonder iets te breken of iemand te bezeren.  :-D

Maar genoeg is genoeg en kort na de middag brachten we ons skimateriaal terug zodat we nog eens naar een echte skihut konden.  Het zonnetje was alweer ongenadig (eerst branden, daarna veel te vroeg gaan slapen) zodat ik tegelijk roodverbrand en onderkoeld was.  Hmm.

De laatste avond wilden we wel eens iets anders.  De managers hadden een pub uitgezocht met de onschuldig klinkende naam “London Pub”.  We gleden er voorzichtig naartoe.  De pub zag er ook langs de buitenkant acceptabel uit dus stapten we vol goeie moed naar binnen.  Maar het moment dat we de volle draagwijdte van onze vergissing doorkregen was het al te laat.  Er was geen weg terug.  Dit was waar mijn ouders mij al jaren voor waarschuwden.  We maakten er het beste van.

De muziek in de pub was zonder uitzondering Nederlands.  Hij had een bevreemdende invloed op de bargangers.  Sommigen kregen een wazige blik in hun ogen, anderen hadden plots last van geconcentreerde haaruitval of ongecontroleerde bewegingen, weer anderen begonnen Nederlands bier te drinken (wat de beschreven symptomen nog versterkte).  Maar het was iel plezant.

De volgende dag was meteen ook de laatste van ons korte verblijf...   We stonden op een redelijk uur op en schrokken ons alweer een bult toen de hele parking leeg bleek te zijn.  Iedereen uit het hotel gezet ?  We zullen het waarschijnlijk nooit weten...

De terugkeer was lang en langzaam.  Enkele files hielden stiptheidsacties in de omgeving van München en daar konden we volop van meegenieten.  De vermoeidheid nam zich meester van ons en slechts met grote krachtinspanning raakten we thuis.  

Maar het was goed geweest !  Het gezelschap, het weer, de auto + chauffeur, het hotel met eigenaardige receptionist, de voor de gelegenheid volgesneeuwde bergen, ...     Dankuwel Kabouter Pinnemuts !

We vertrokken 's morgens heel vroeg want we wilden als eersten aankomen !

Nu en dan eens van chauffeur wisselen zodat de auto zich niet aan een chauffeur kon hechten...

Na negenhonderd kilometer kwamen we behouden aan. 

We werden feestelijk onthaald door Martijn

Leuk feestje...   allemaal voor ons !

's Anderendaags : de eerste ski-les !

De piste wordt klaargemaakt voor ons

ff pauze

Apres ski

nog meer apres ski

Een late kerstman