Horton Plains
Dit is een natuurreservaat dat op een hoogvlakte ligt en waar je een 9 km wandeling kon maken tot aan een plaats die world's end heette, een afgrond van bijna 1000 m diep. Het was KOUD daarboven! Ik had twee T-shirts boven elkaar aan, en daarop een churidar met jeans en een k-way want het regende ook nog. Onze gids regelde een permit en stuurde ons erop uit met de mededeling dat je niet verkeerd kunt lopen, er staan overal bordjes. Hm. Om eerlijk te zijn hebben we wel enkele keren getwijfeld of we wel goed bezig waren en de bordjes waren op de vingers van een hand te tellen. Na een tijdje ging de weg over in dichtere bebossing. De rotsen waar we over liepen waren mooi rood gelijnd, precies stromend water. Het pad werd alsmaar smaller en algauw moesten we achter elkaar lopen.
Plotseling
hoorden we een geluid dat we niet meteen konden thuisbrengen. Tegelijk
fladderden de vogels op. We bleven stokstijf staan om te luisteren. Geen geluid
meer. We begonnen te brainstormen wat het geweest kon zijn en kwamen tot de
conclusie dat het bijzonder hard leek op het gebrul van een grote katachtige.
Dinesh nam een stok van de grond en hield die voor zich uit. Wat het ook geweest
was, het was bijzonder geïmponeerd want het liet ons met rust. Even later kwamen
we twee toeristen tegen met gids. De gids keek ons aan en aarzelde of hij ons
wel zou aanspreken. Uiteindelijk zei hij ons voorzichtig te zijn want ze hadden
een luipaard de weg zien oversteken.
:-0
We twijfelden even of we zouden terugkeren maar zetten tenslotte flink de pas erin – helemaal niet op ons gemak… op de vlucht voor de wilde natuur... World’s End hebben we nog wel gezien maar we waren niet echt geïmponeerd... het was mistig en lagerliggende wolken verhulden een beetje hoe diep het ginder wel was.
Kortom we waren teleurgesteld en zagen een beetje op tegen een tocht terug en de kans de luipaard tegen te komen.
De terugweg liep door een minder bebost terrein en we liepen de hele tijd de bosrand af te turen maar we hebben geen luipaard meer gezien – alleen wel pootafdrukken. Even later kwamen we enkele Engelse toeristen tegen, die het wel hadden gezien en erachter hebben gehold om te kunnen filmen. Het pad liep terug een bos in. We haalden diep adem en stapten door. Tot onze verwondering zagen we uit de andere richting een hele kudde oudere dames op ons afkomen, vergezeld van twee gidsen. We waren nogal geïmponeerd maar misschien wisten de arme menskes niet waar ze aan begonnen hé. Een van de gidsen toonde ons een bijzondere hagedis met een witte hals. We kwamen ook nog een schattig watervalletje tegen waar we halt hielden voor een fotosessie
We zetten daarna het laatste stuk van onze wandeling voort. De 9 km waren in 3 uur afgelegd, niet slecht hé…
We vertelden de gids over onze wedervaren met het luipaard en hij reageerde : O ja ? Toen we vroegen of de luipaarden wel eens toeristen aanvielen, antwoordde hij : ja, vorig jaar twee keer. :-S.