Op vakantie bij mijn vrienden Mark en Maxime in Los Angeles kwamen we op een leuk idee om een weekendje weg te boeken : in Mexico.  We belden de Mexicaanse toeristische dienst en die raadde ons enkele hotelletjes in het noorden van Mexico aan.

We waren heel enthousiast en maakten leuke plannen, en die zaterdagochtend vertrokken we vroeg in de ochtend.  We maakten een tussenstop in San Diego voor een - voor mij – nieuwe ervaring : de MacBreakfast en vanaf daar ging het in een rechte lijn naar het zuiden.  We negeerden alle bordjes met “Attention !  Five more exits before entering Mexico !”, “Attention !  Four more exits before entering Mexico !”.  We negeerden zelfs de “Last chance to avoid Mexico” en we schoven aan tot aan de grens.  We waren ons nog van geen kwaad bewust. 

Vlak na de grens moesten we van de snelweg, want we hadden een extra verzekering nodig voor onze auto.  Mark werd ontvoerd door een knappe en vrolijke Mexicaan en hij liet ons achter in de auto.  Het werd al vrij warm en ik opende mijn portier.  Big Mistake !!  De auto miste zijn sleutel en het alarm ging af.  Neno-neno-neno.  Maxime bedekte zijn oren en liep zo ver weg van de auto als hij kon.  Daar zat ik dan, alleen in een auto die niet van mij was !  Gelukkig was er een reddende engel in de buurt in de vorm van een louche Mexicaan die een auto-alarm-switch-off-machine had.

Mark kwam terug met de autosleutels en de verzekeringspapieren en we waren klaar voor het avontuur.  Zonder vrees slalomden we verder tussen de sloppenwijken en het strand.  Na een heerlijke cocktail en een lunch in een strandbar gingen we naar het echte doel van onze trip : Foxploration Studios !  We rustten wat uit op de harde dekstoelen van de Titanic en gingen ons verder ontspannen in de entertainment room.  We waren getuige van een gruwelijke onthoofding op een ander schip, de Santa Maria en stapten daarna snel terug in de auto.

Onderweg naar ons hotel stopten we langs de kant van de weg.  Mark kocht een grote aarden bloempot en laadde die in de koffer van de auto.  We reden dan snel verder naar Rosarito, want daar was het hotel waar we een kamer gereserveerd hadden.  Er waren al veel partyende jongeren op straat en de politie maakte zich klaar voor de nacht.  Ze reden rond met pickup trucks volgeladen met zwaarbewapende agenten.  Sommige straten werden afgesloten met zwart/groene linten.  We waren blij dat we in een goed hotel geboekt hadden.

Het hotel was al redelijk vol met gasten, vooral bier drinkende jongeren.  Er waren vier security guards die al gedrogeerd waren, waarschijnlijk om in lijn te blijven met de jongeren.  We kregen een papieren armbandje en een sleutel.  We dachten dat het armbandje voor het zwembad was en gingen op zoek naar onze kamer.  Daar wachtte ons een verrassing want er waren al mensen ingecheckt op onze kamer.  Ze waren gezellig voetbal aan het kijken met corona en nachos.

We haastten ons terug naar de receptie en eisten een eigen kamer maar de receptioniste weigerde koppig.  Toen we ons probleem uitlegden aan de hoteleigenaar, kon hij wel begrip opbrengen, en kregen we het hele bedrag van de boeking terug.  We vluchtten weg naar de auto.

Van zodra we in de auto zaten, reden we zo snel we konden noordwaarts.  Het was een beetje een gok, want vanzelfsprekend waren er geen bordjes met “United States” of “San Diego”.  Een soort strategie van de Mexicanen : hou de toeristen zo lang mogelijk binnen onze grenzen !

We reden eindeloos door, nu eens linksaf slaand, dan weer rechtsaf.  En plotseling zagen we lange wachtrijen.  Dat kon maar een iets betekenen : de uitgang !!  We schoven aan en langs de weg zagen we mensen die ijsjes, citroenen, eieren en kinderen verkochten.  We konden de verleiding om iets te kopen weerstaan en na een tijdje waren wij aan de beurt.

Een politie-agent klopte op de ruit en Maxime draaide de ruit naar beneden.  De agent stak zijn hoofd in de auto en blafte : “What have you done here ?”     “Visiting hotels !”  Terwijl hij ons ondervroeg bekeek hij onze gezichten alsof hij de leugenaar van ons drie eruit wilde halen.  “Did you buy anything ?”    “Pot !”.    “What ??”   “A pot of clay !”  "Show it to me !"  Mark moest langzaam uitstappen en de koffer van de auto openmaken.

 “Where are you going to ?”   “Los Angeles”    “Los Angeles ??!”   Hij schreeuwde bijna  maar wij bleven rustig.  Uiteindelijk liet hij ons toch doorrijden en we waren back in the free world, up to LA LA Land !!