Tijdens onze rondreis in Noorwegen kwamen we op enkele kilometers ten zuiden van Bergen terecht in het absolute dieptepunt qua accommodatie.  We hadden de camping/motel Midttun geboekt omdat het betaalbaar was.  Na wat zoeken vonden we de camping uiteindelijk naast een industrieterrein.  De camping zelf was niet meer dan een parking, en voor de meer traditionele reizigers zoals wij  waren er huisjes te huur.  De huisjes waren uitgerust met twee stapelbedden, een gasvuurtje en een dampkap.  Julia sliep onder de dampkap.

Geheel in lijn met sommige grote Europese campings, kon je niet naar de WC gaan als je de code niet kende en je moest betalen om te douchen.  Maar het pronkstuk van de camping was zonder twijfel het restaurant.

De kok kwam ons in eigen persoon welkom heten.  Hij was redelijk opgewonden want hij had reservaties gekregen voor nog twee tafels, en buiten op zijn terras had al een grote groep mensen plaatsgenomen , die allemaal verschillende drankjes had besteld.  Het was redelijk druk vanavond, vertelde hij.  Maar we mochten toch plaatsnemen, en liefst aan een van de tafeltjes met een al gebruikt papieren tafelkleedje.  We keken nieuwsgierig rond en zagen dat er wel potentieel was in de feestzaal, maar afgaande op de laag stof op de grond, werd hiervan absoluut geen gebruik gemaakt.  We kregen een menu-kaart waarbij hij meteen al aanduidde wat er allemaal niet beschikbaar was.  Heel veel keuze was er niet over en toch slaagden we erin om alle drie iets anders te kiezen.  Dat was niet goed, zei hij.  Dit was echt wel een grote uitdaging.  Maar hij zou het wel klaarspelen, want gelukkig waren de twee gereserveerde tafels nog niet aangekomen.

We keken eventjes rond en zagen dat het niet alleen op ons tafeltje was dat er een gebruikt tafelkleedje lag.  De eerste gereserveerde tafel kwam aan.  De kok kwam zijn keuken uitgesneld, nu met iets verhoogd stressniveau.  Hij liet hen plaatsnemen en liep daarna de keuken weer in en daarna terug uit met onze schotels.   Het eten was basic zonder veel smaak.  Onze dochter die gewoonlijk niets dat in haar bord belandt laat ontsnappen, liet een groot deel van de witte pap liggen.  Toen de kok even later terugkwam om af te ruimen was hij verontwaardigd dat we onze borden niet leeg hadden.  Hij nam Julia’s bord op en begon het tot onze verbazing zelf leeg te eten.  We keken hem sprakeloos aan en vluchtten weg.  Vast besloten hier nooit meer terug te komen.