Tijdens onze reis doorheen Rusland maakten we gebruik van de diensten van een gids en een chauffeur met een busje.  De gids was een redelijk gezette oudere vrouw, Tatiana genoemd (zeg maar “Tanya”!).  De chauffeur was een broodmager oud mannetje dat altijd een kapiteinspet op of bij zich had.  Zijn naam was Ali.

We hadden al verschillende avonturen beleefd met hen en vooral Tanya had al bewezen dat ze heel veel overhad voor haar klanten.  De dag dat we naar het Peterhof gingen, waren daar toevallig nog veel meer toeristen en de rij voor tickets was vrij lang.   “I go without queue” zei de krasse dame en ze stapte langs de rij naar voor naar de balie.  Niemand die haar ging tegenhouden !   Toen onze dochter van zes plotseling een grote boodschap moest doen, toonde ze zich een ware gids in het doolhof van het paleis door alle verbodsborden en pijlen te negeren en een proper toilet te vinden waar geen lange rij toeristen stond. 

Dat ze ook hartstochtelijk van haar vaderland hield had ze tot onze ontsteltenis ook al eens gedemonstreerd tijdens ons bezoek aan het Catharinapaleis.  Dit paleis ligt op een boogscheut van Sint-Petersburg.  Tijdens de tweede wereldoorlog werden de meeste kunstschatten in veiligheid gebracht, een groot aantal vazen en beelden werden bijvoorbeeld in de tuin van het paleis begraven.  Alleen de barnsteenkamer, een kamer helemaal bekleed en ingericht met amber, werd door de zich terugtrekkende Duitsers ontmanteld en meegenomen, waarna ze moedwillig het hele paleis vernielden.  Tanya werd nog altijd kwaad toen ze erover vertelde en die kwaadheid vond een uitweg toen ze ontdekte dat de groep toeristen die voor ons was Duitstalig was.  Ze deed haar best om wat dichterbij de Duitse groep te gaan staan en verhief toen haar stem : “The Germans !  They have destroyed everything and now they come back to see what they have done !!”   De Duitsers keken ons geschrokken aan, terwijl wij ons best deden om transparant te worden of in de grond te zakken.

Om maar te zeggen dat ze niet voor een kleintje vervaard is.  En toch zijn we erin geslaagd om haar haar cool te laten verliezen, simpelweg door een excursie naar Vyborg te boeken !  Het was een lange reis dus we waren op tijd vertrokken ’s ochtends.  Ze begon met zich verwonderd af te vragen waarom wij naar Vyborg wilden.  We antwoordden dat we waarschijnlijk maar een keer in ons leven naar Sint-Petersburg gingen, en dat we daarom alle beschikbare excursies hadden geboekt, om zoveel mogelijk van de omgeving te zien.  Ze haalde haar schouders op en zei dat het voor haar al 20 jaar geleden was sinds ze daar laatst was geweest.   “En jij ?”, vroeg ze aan Ali.   “Ik heb al eens iemand opgehaald die per boot was aangekomen aan de Finse Golf.  Het was nacht.”   Ze wierp een veelbetekenende blik naar ons, die achter haar zaten en ze vervolgde : “Ik hoop dat je het daarom niet erg vindt dat ik nu een stukje ga voorlezen uit een reisgids.”     Ze pakte vervolgens een brochure over de stad Vyborg en begon luid voor te lezen.

Om een ons onbekende reden wilden Ali en Tanja eerst naar een hotel naast het station.  Misschien dachten ze dat het station van Vyborg wel makkelijk te vinden zou zijn, maar dat viel dik tegen. 

De arme Ali moest zeker twintig keer de weg vragen.  De reacties die hij kreeg leken op "geen idee", "ik begrijp geen Russisch" of "waarom wil je naar het station ?" maar hij kreeg niet veel bruikbare tips.  Het was dan ook eerder per ongeluk dat we plotseling "Vokzal" zagen opdoemen.

Ali parkeerde zijn busje naast de vikingschepen langs de Salakka-Lahti dijk.  We werden met een kluitje in het riet gestuurd : "ga maar wandelen", terwijl Ali en Tanja het plattegrondje van Vyborg begonnen te bestuderen.

In de verte zagen we op een eilandje het kasteel van Vyborg schitteren en we namen ons voor om de toren ervan te beklimmen.  We volgen Ali’s instructies en maken een wandeling in het "park" dat nog sporen draagt van het diner van de clochards de avond ervoor.  Als we terugkomen bij de vikingschepen mogen we meteen inschepen in het busje.

Om de een of andere reden heeft Tanja beslist dat ze ons alle kerken wil laten zien.  Helaas kan Tanja niet zo goed kaartlezen, en bovendien zijn de foto's bij haar plannetje al een beetje gedateerd.

Na een kwartiertje rondrijden en de weg vragen aan voorbijgangers komen we een pleintje oprijden.  "Theatre Square !" roept Tanja opgelucht uit.  "Where the theatre is, nobody knows !". 

Op dit plein staat de eerste kerk en we mogen een kijkje gaan nemen terwijl Tanja eventjes bekomt van de spanning.  Het is een vrij grote kerk en we wandelen de kerk in wijzerszin rond terwijl we de ramen en schilderijen bewonderen.  Plots dwaalt onze blik af naar de andere kant van de kerk, waar een lijkkist stond met daarrond een grote Russische familie die ons vragend aankeek.  Alweer probeerden we zo snel mogelijk onzichtbaar te worden…

Niet ver van Theatre Square is Agricola Church.  Met afgemeten passen loopt Tanja het parkje door om vervolgens te verkondigen dat deze kerk niet de moeite waard was om te bezoeken.  Naast de kerk staat een standbeeld van Mikael Agricola, die ook wel de vader van de geschreven Finse taal wordt genoemd.  Hij is begraven in Vyborg al weet niemand precies waar.  Fins is duidelijk beneden Tanya’s waardigheid.

De derde kerk zijn we straal voorbijgereden ;  ze had geen dak meer.  De vierde kerk had wel nog een dak maar net iets teveel flora erop.  Ook daar zijn we voorbijgegaan.

Maar we wanhoopten niet want vlakbij ligt nog een kerk.  We gaan er te voet naartoe.  Tanja voorop.  Maar alweer sloeg het noodlot toe.  De straat die we zoeken is helemaal opengebroken.  Tanja gaat nog eens verifiëren en ja hoor.  Het is de goeie straat !  Alleen is ze in slechte staat.  Misschien kunnen we via een omweg er naartoe.

En ja hoor, we komen ook via een andere kant naar de kerk.  Helaas worden we aan de deur tegengehouden door een bediende.  Ja, dit is inderdaad de kerk die we zoeken, maar er zijn renovaties bezig en het is echt geen goed idee om binnen te gaan nu.  En of we alstublieft konden doorlopen.. ?

Vlakbij is een souvenirwinkel.  Het is donker maar de eigenares deed speciaal voor ons de deur open en het licht aan.   We werden aangemoedigd een  harnas aan te passen ; het personeel was super vriendelijk.  Tanja schaft zich een plattegrondje aan van Monrepos, waar we straks naartoe gaan.

Monrepos is een 180 hectare groot landschapspark.  Het historische centrum bestaat uit een houten landhuis uit de vroege 19de eeuw.  We krijgen een rondleiding in het park met een (echte) gids.  Het park was werkelijk heel mooi maar verkeerde in verschillende stadia van verwildering en afbrokkeling.  De grootste teleurstelling was wel het landhuis waarvan de ramen waren dichtgespijkerd om het van verdere verloedering te besparen.  Hopelijk vindt men snel de mogelijkheid dit park en huis in oorsprokelijke staat te herstellen !

En het was daar, in het Monrepos Park in Vyborg, dat Julia haar eerste melktandje verloor...

Het is etenstijd en we hebben nog geen ander restaurant gezien du wee keren terug naar de toren om te eten.  Hoe slopend de dag is geweest voor Tanya konden we merken aan het feit dat ze al voor ons eten was opgediend lag te slapen…

En daarna is het tijd om Vyborg te verlaten...  we werpen nog een blik op de overdekte markt, en op het kasteel waarvan we de toren toch niet hebben beklommen, we rijden twee uur lang door dennebossen en komen tenslotte terug aan in Sint-Petersburg.